"Ο Δεσπότης στην Κορίτιανη"

    Στην Κορίτιανη Κατσανοχωρίων βρέθηκε σήμερα το απόγευμα το Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Μάξιμος για να χοροστατήσει στον Πανηγυρικό Εσπερινό επί τη μνήμη του Όσίου πατρός ημών Συμεών του Στυλίτου, Ο Σεβασμιώτατος έτυχε θερμότατης υποδοχής από τηον εφημέριο π. Δημήτριο Μπλέτσο, τον ψάλτη, τους επιτρόπους και όλους τους Κοριτιανίτες. Στο κήρυγμά του ο Δεσπότης αναφέρθηκε στην έναρξη της Ινδίκτου και το λαμπρό παράδειγμα που απορρέει από το βίο του Οσίου Συμεών για όλους τους ανθρώπους. Μετά την ακολουθία του Εσπερινού πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη περιφορά της Ιεράς Εικόνος του Οσίου στα σοκάκια του γραφικού οικισμού και ακολούθως, στον περίβολο του ναού, προ της απολύσεως, ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε τον εφημέριο του χωριού, τον ιερό κλήρο, τους ψάλτες τον ευσεβή λαό και τους τοπικούς άρχοντες για την παρουσία τους. Εν συνεχεία, ο Δήμαρχος Βορείων Τζουμέρκων κ. Ιωάννης Σεντελές προσφώνησε το Σεβασμιώτατο καταλλήλως και αντιφωνήθη υπ' αυτού. Μετά την ολοκλήρωση της ακολουθίας παρατάθηκε δείπνο για το Δεσπότη και τους παρισταμένους σε προευπρεπισμένο χώρο, στο προαύλιο του ναού.

"Εγκύκλιος του Οικουμενικού Πατριάρχου για την Αρχή της Ινδίκτου"

  Κατόπιν Εγκυκλίου Σημειώματος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ. Μαξίμου, αναγνώσθηκε σήμερα Κυριακή 31 Αυγούστου 2014, από τον εφημέριό μας π. Παύλο Βασιλείου προ της Απολύσεως της Θ. Λειτουργίας, η απεσταλθείσα Εγκύκλιος της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, "ἐπὶ τῇ Ἀρχῇ τῆς Ἰνδίκτου" - ανακηρυχθείσης υπό του Σεπτού Θρόνου ως ημέρας  προστασίας του περιβάλλοντος:

 Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

    Ἡ κοινή Μήτηρ πάντων τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τό Σῶμα τοῦ αἰωνίου Κυρίου, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἱερουργεῖ φιλοστόργως διά πασῶν τῶν ἐνεργειῶν αὐτῆς, μάλιστα δέ διά τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τῆς προσφορᾶς τῶν δώρων Αὐτοῦ πρός τόν Δημιουργόν αὐτῶν, τό μυστήριον τῆς σωτηρίας τῶν τέκνων αὐτῆς. Καί πράττει τοῦτο, ἔχουσα καί ἀποδεικνύουσα τήν ἀπέραντον καί ἀδιάκριτον ἀγάπην πρός πᾶν μέλος αὐτῆς, εἰς τόν βαθμόν κατά τόν ὁποῖον τήν ἐπιδεικνύει καί ὁ ἐπουράνιος Πατήρ ἡμῶν.

       Τήν παρουσίαν πάντων τῶν τέκνων της ἔχουσα πάντοτε ἐν τῇ προσευχητικῇ μνήμῃ αὐτῆς ἡ Ἐκκλησία, διατηρεῖ ζωηρόν ἐνδιαφέρον καί μέριμναν διά πᾶν ὅ,τι ἔχει σχέσιν καί ἐπηρεάζει τήν ζωήν αὐτῶν. Διό καί δέν μένει ἀσυγκίνητος καί ἀδιάφορος ἐκ τῆς συνεχιζομένης καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, ἡ ὁποία καθ᾿ ἡμέραν συντελουμένη, ἕνεκα τῆς ἀπληστίας τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ματαίας φιλαργύρου σπουδῆς καί κερδοφορίας, συνιστᾷ ἐν τῇ οὐσίᾳ ἀποστροφήν τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου καί ὡς ἐκ ταύτης ταραχήν τῆς κτίσεως καί διάσπασιν τῆς κορωνίδος τῆς δημιουργίας, τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καί ἀπειλήν αὐτῆς ταύτης τῆς συνεχίσεως τῆς ζωῆς.

     Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης ἤδη ἀπό πολλῶν ἐτῶν ἀξιολογοῦντες τά σημεῖα τῶν καιρῶν, ἀλλά καί ἐν πιστότητι εἰς τό εὐχαριστιακόν χρέος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀνεκηρύξαμεν καί ἀφιερώσαμεν τήν 1ην Σεπτεμβρίου ἑκάστου ἔτους, ἀρχήν τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, εἰς ἱκετηρίους καί ἱλαστηρίους δεήσεις ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τῆς κληροδοτηθείσης ἡμῖν δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, τοῦ περιβάλλοντος. Κατά τήν ἡμέραν ταύτην, κλίνομεν γόνυ ψυχῆς καί καρδίας καί ἐξαιτούμεθα παρά τοῦ Θεοῦ Λόγου νά ἐπιβλέψῃ φιλανθρώπως ἐπί τήν δημιουργίαν Αὐτοῦ καί, παραβλέπων τάς ἁμαρτίας καί τήν ἀπληστίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, νά «ἀνοίξῃ τήν χεῖρα Αὐτοῦ καί νά πληρώσῃ χρηστότητος τά σύμπαντα» καί νά ἀνασχέσῃ τήν καταστροφικήν πορείαν τοῦ κόσμου.

     Εἶναι βεβαίως ἀληθές, ὅτι κατά τάς τελευταίας δεκαετίας ἐπετεύχθη σημαντική πρόοδος, οὐχί βεβαίως ἐπαρκής, εἰς τόν τομέα τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος, μέ τήν διαρκῆ εὐαισθητοποίησιν τῆς κοινῆς γνώμης, τήν λῆψιν προληπτικῶν καί ἀνασταλτικῶν μέτρων, τήν λειτουργίαν προγραμμάτων ἀειφορίας, τήν στροφήν πρός ἠπίας μορφῆς πηγάς ἐνεργείας καί πολλά εἰσέτι καρποφόρα καί ἀξιόλογα μέτρα καί δράσεις, εἰς ἅς συνέβαλον καί αἱ προσπάθειαι καί ἡ μέριμνα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐν συνεργασίᾳ καί μετά διεθνῶν οἰκολογικῶν ἱδρυμάτων καί ὀργανισμῶν.

   Ἑορτάζοντες καί ἐφέτος τήν ἑορτήν τῆς Βυζαντινῆς Ἰνδικτιῶνος καί εἰσερχόμενοι εἰς ἕνα νέον ἐνιαυτόν τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου, ἀπευθυνόμεθα πρός τό εὐλογημένον Ὀρθόδοξον πλήρωμα καί πρός τόν κόσμον ὅλον καί καλοῦμεν πάντας εἰς συνεχῆ ἐπαγρύπνησιν, εὐαισθητοποίησιν καί συστράτευσιν τῶν δυνάμεων πρός ἐπιστροφήν εἰς μίαν κατάστασιν, ἄν ὄχι εἰς τήν πρωτόπλαστον ἀπολύτως εὐχαριστιακήν καί δοξολογικήν, ἀλλά τοὐλάχιστον εἰς ἀποπνέουσαν τήν χάριν καί τό ἔλεος τοῦ Κυρίου.

     Ἡ ἄνευ φραγμῶν ληστρική ἐκμετάλλευσις τῶν φυσικῶν πόρων τῆς δημιουργίας, ἀποτελοῦσα τήν κυρίαν αἰτίαν καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, εἶναι κατά τήν μαρτυρίαν τῆς θεολογίας, τῆς τέχνης καί τῆς λογοτεχνίας ἀποτέλεσμα πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου, παρακοῆς πρός τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου καί μή συμμορφώσεως πρός τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ.

      Ἡ Ἐκκλησία παρέχει τό ἀντίδοτον διά τήν θεραπείαν τῶν οἰκολογικῶν προβλημάτων, καλοῦσα τούς πάντας εἰς ἀποκατάστασιν τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ εἰς τό ἀρχαῖον, τό πρωτότυπον κάλλος. Ἡ ἀνόρθωσις τῆς πεπτωκυΐας φύσεως τοῦ ἀνθρώπου, τῇ ἐπιπνοίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῇ μετοχῇ εἰς τάς δωρεάς αὐτοῦ, ἀποκαθιστᾷ καί τήν ἁρμονικήν σχέσιν τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν κτίσιν καί τήν δημιουργίαν, τήν ὁποίαν ἐποίησεν ὁ Θεός πρός χαράν, τέρψιν καί ἀπόλαυσιν αὐτοῦ, ἀλλά καί ἀναγωγήν αὐτοῦ εἰς τόν Ἴδιον, τόν Πλάστην.

Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία καλεῖ ἡμᾶς «ἐπεξεργάσασθαι ἐν Λόγῳ Θεοῦ καί Πνεύματι ζωοποιῷ τόν ξύμπαντα κόσμον», ὡς ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος Συμεών ἐν τῷ στύλῳ, καί ἀπό τῶν αἰσθητῶν καί φυσικῶν νά ἀναβαίνωμεν εἰς τά «μετά τά φυσικά» καί νά κύπτωμεν εἰς «τά τῆς θεολογίας ἁπλᾶ καί ἀπόλυτα μυστικά θεάματα», ὥστε ἀπό τῆς κτίσεως νά ἀναγώμεθα εἰς τόν Κτίστην.

      Ἡ ἐνοικοῦσα ἐπίπνοια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι αὐτή ἡ ὁποία θεοῖ τόν μέτοχον αὐτῆς καί ἑνοποιεῖ συγχρόνως τόν ἄνθρωπον μέ τό περιβάλλον αὐτοῦ, ὥστε νά αἰσθάνεται αὐτό ὡς μέρος τοῦ ἑαυτοῦ του καί νά σέβεται αὐτό ὡς κάτι τό ἱερόν, χωρίς νά παρασύρεται εἰς καταχρήσεις καί ὑπερβολάς.

Ὁ σεβασμός καί ἡ τροφή τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τοῦ φυσικοῦ κόσμου ἀσφαλῶς καί δέν ἐπιτυγχάνεται διά τῆς ἀπλήστου χρήσεως αὐτοῦ, ἀλλά διά τοῦ σεβασμοῦ αὐτοῦ, δηλαδή τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν συνάνθρωπον, τοῦ ἀνθρώπου πρός τά ἔμβια ὄντα, ἀλλά καί τά ἔχοντα ἰκμάδα καί προσφοράν ζωῆς «καλά λίαν» καί ἐν σοφίᾳ καί ἁρμονίᾳ πλασθέντα μόνῳ τῷ λόγῳ τοῦ Κυρίου ὁρατά τε καί ἀόρατα στοιχεῖα τῆς φύσεως. Τοιουτοτρόπως θά δυνηθῶμεν νά πίωμεν ὕδωρ ἐκ τῆς ζωοποιοῦ πέτρας, νά βλέπωμεν τόν αἰσθητόν ἥλιον καί ἀναγώμεθα εἰς τόν νοητόν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, νά ἀτενίζωμεν τόν ὑλικόν στῦλον τοῦ Ὁσίου Συμεών καί νά βλέπωμεν τόν ἀληθινόν στῦλον τοῦ φωτός, νά βλέπωμεν τάς νεφέλας τῶν ὑδάτων μέ στόχον νά εἰσέλθωμεν εἰς τήν νεφέλην τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς τήν κατάπαυσιν, ὅπου πρόδρομος ὑπέρ ἡμῶν εἰσῆλθε Χριστός, νά σπουδάσωμεν ἀπογραφῆναι μετά τῶν πρωτοτόκων εἰς τήν ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησίαν. Μόνον ὑπό τοιοῦτον φρόνημα κινούμενοι, ἐν σεβασμῷ τῆς προσφορᾶς ἑκάστου ἐμβίου ὄντος καί φυτοῦ εἰς τήν παγκόσμιον λειτουργίαν τῆς ζωῆς, θά ἐπιλύσωμεν αὐτομάτως διά τῆς Θείας Χάριτος καί ὄχι διά τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυνάμου βίας πάντα τά περιβαλλοντικά μας προβλήματα. Τό μήνυμα τοῦτο ζωῆς, εἶναι μήνυμα ὑποχρεώσεως νά συνεχίσωμεν τόν πνευματικόν ἀγῶνα καί τήν προσπάθειαν, προσευχόμενοι, προτρεπόμενοι, παρακαλοῦντες, ἱκετεύοντες, ἐφιστῶντες τήν προσοχήν πάντων εἰς τήν ἀναγκαιότητα προστασίας ἡμῶν αὐτῶν ἀπό τῆς ἐπερχομένης ὀργῆς ἐπί τήν κτίσιν λόγῳ τῆς ἀλλοιώσεως αὐτῆς.

  Ἡ συνεχής προσήλωσις τοῦ ἀνθρώπου εἰς τά γήϊνα καί φθαρτά εἶναι ἡ προκαλοῦσα καί τά προβλήματα εἰς τήν δημιουργίαν, καθότι, ὅσον περισσότερον στρεφόμεθα εἰς τήν γῆν, τόσον περισσότερον ἀπομακρυνόμεθα τοῦ οὐρανοῦ καί τοῦ Θεοῦ.

  Τήν ὀφειλετικήν καί σωτηριώδη δέσμευσιν αὐτῆς ὑπέρ τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος καί τῆς συνεχίσεως ἐν πνευματικῇ καί ὑλικῇ ἀκμῇ τῆς ἐπί τοῦ πλανήτου ἡμῶν ζωῆς, τοῦ κόσμου τοῦ Θεοῦ, ἀναλαβοῦσα ἐν φόβῳ Θεοῦ ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία καί καλλιεργοῦσα ἀδιαλείπτως, μελετᾷ τήν πραγματοποίησιν Οἰκολογικοῦ Συνεδρίου κατά τόν προσεχῆ Ἰούνιον ἐν τῇ ἕδρᾳ αὐτῆς ἐπί τοῦ θέματος «Θεολογία, Οἰκολογία καί Λόγος: διάλογος διά τό περιβάλλον, τήν λογοτεχνίαν καί τάς τέχνας». Στόχος αὐτοῦ ἡ ἀφύπνησις τῆς παγκοσμίου συνειδήσεως ἐπί τῆς εἰδικῆς καί ἰδιαιτέρας σημασίας πτυχῆς τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς διαστάσεως τῆς οἰκολογικῆς κρίσεως καί τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ περιβάλλοντος εἰς τό «ἀρχαῖον κάλλος», τό φυσικόν, τό ἱερόν, τό ἅγιον, τό τέλειον, ὡς ἐξῆλθεν ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ τεχνουργήσαντος αὐτό Θεοῦ Λόγου, εἰς ἀπόλαυσιν καί τροφήν ἡμετέραν, μετά ἰδιαιτέρων ἀναφορῶν εἰς τήν σχέσιν αὐτοῦ πρός τήν τέχνην καί τήν λογοτεχνίαν.

  Ἔχοντες «ἐν ἑαυτοῖς ἀπαράθραυστον τήν μνήμην τῶν κριμάτων» τοῦ Κυρίου, μαρτυροῦμεν ἀπό τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου τῶν πανορθοδόξων τοῦ λόγου τό ἀληθές καί ἐφιστῶμεν τήν προσοχήν πάντων ἐπί τῶν ἐπαπειλουμένων δεινῶν, τά ὁποῖα ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἐκ φιλανθρώπου προνοίας ἀσφαλῶς δέν θά ἐπιτρέψῃ, καλοῦντες τούς πάντας εἰς ἐπιστράτευσιν πρός καί διά τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος ἡμᾶς κόσμου ἐπιστροφήν εἰς τήν Πηγήν τῆς Ζωῆς, ταῖς πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου τῆς Παμμακαρίστου, τοῦ Ὁσίου Συμεών τοῦ Στυλίτου καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἀμήν.

"Iερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Σερρών"

"Ο Άγιος Αλέξανδρος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως"

    

 Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

     Oύτος ο μακάριος Aλέξανδρος, με το να ήτον γεμάτος από κάθε αρετήν, διά τούτο εχρημάτισε πρωτοπρεσβύτερος του Aγίου Mητροφάνους Πατριάρχου Kωνσταντινουπόλεως, κατά τους χρόνους του Mεγάλου Kωνσταντίνου, εν έτει τκε΄ [325]. Eυρέθη δε παρών εις την εν Nικαία συγκροτηθείσαν Aγίαν και Oικουμενικήν Πρώτην Σύνοδον, αντί του Aγίου Mητροφάνους, καθότι ο ιερός Mητροφάνης γέρων ων και ασθενής, δεν εδυνήθη να παρουσιάση εις την Σύνοδον1. Eις αυτήν λοιπόν ευρισκόμενος ο θείος ούτος Aλέξανδρος, πολλά ηγωνίσθη ο τρισμακάριος υπέρ της Oρθοδόξου πίστεως, ελέγχων την του Aρείου κακοδοξίαν. 

      Aφ’ ου δε η Σύνοδος ετελείωσε, παρεκάλεσεν ο βασιλεύς Kωνσταντίνος όλους τους θεοφόρους εκείνους Πατέρας, και επήγαν εις την Kωνσταντινούπολιν διά να ευλογήσουν αυτήν, ήτις ήτον νεόκτιστος. Tότε Άγγελος Kυρίου εφάνη εις τον Άγιον Mητροφάνη, και είπεν αυτώ. Eπειδή και συ πρεπόντως ευηρέστησας εις τον Θεόν, διά τούτο ύστερα από δέκα ημέρας αναχωρείς από την ζωήν ταύτην, και πηγαίνεις διά να λάβης τον στέφανον από τον Θεόν. Tον δε θρόνον της Eκκλησίας θέλει λάβη αντί σού, και θέλει στολίσει αυτόν Aλέξανδρος ο συλλειτουργός σου. Όθεν οι Άγιοι Πατέρες τούτο μαθόντες, ευφράνθησαν μαζί με τον μακάριον Mητροφάνη, τον οποίον αποθανόντα ενταφιάσαντες, εχειροτόνησαν Πατριάρχην τον αοίδιμον τούτον Aλέξανδρον.

     Aφ’ ου δε απέθανεν ο βασιλεύς Kωνσταντίνος, έμεινε διάδοχος της βασιλείας Kωνστάντιος ο υιός του, ο οποίος υπερασπίζετο την αίρεσιν του δυσσεβούς Aρείου, και εβίαζε τον Άγιον Aλέξανδρον τούτον, να δεχθή τον Άρειον και να συγκοινωνήση με αυτόν. O δε Άγιος δεν εκαταπείσθη, αλλά παρακαλέσας τον Θεόν, έμεινεν εύθυμος και αμέριμνος. O δε Άρειος ηθέλησε να έμβη εις την του Xριστού Eκκλησίαν τυραννικώς και βιαίως με βασιλικήν εξουσίαν, αλλ’ εύρεν αυτόν η θεία δίκη. Πηγαίνοντος γαρ αυτού εις το αναγκαίον, εκεί εχύθησαν όλα του τα εντόσθια, και ούτως απέψυξεν. O δε Άγιος Aλέξανδρος, ποιμάνας την του Xριστού Eκκλησίαν θεαρέστως εις χρόνους εικοσιτρείς, απήλθε προς Kύριον.

Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005

"Ο εκ Προφήτου Προφήτης, και μείζων Προφητών γενόμενος"

Του Φώτη Κόντογλου

     Σήμερα που γράφω, 29 Αυγούστου, είναι η μνήμη του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Χθες το βράδυ ψάλαμε τον Eσπερινό κατανυκτικά σ’ ένα παρεκκλήσι, κ’ ήτανε μοναχά λίγες γυναίκες και δυο-τρεις άνδρες. Σήμερα το πρωί ψάλαμε τη λειτουργία του πάλι με λίγους προσκυνητές. Τα μαγαζιά ήτανε ανοιχτά, όλοι δουλεύανε σαν να μην ήτανε η γιορτή του πιο μεγάλου αγίου της θρησκείας μας. Αληθινά λέγει το τροπάρι του «Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων, σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Kυρίου, Πρόδρομε». Με εγκώμια και με ευλάβεια γιορτάζανε άλλη φορά οι ορθόδοξοι χριστιανοί τον Πρόδρομο, αλλά τώρα του φτάνει η μαρτυρία του Κυρίου.

   Αυτή η μαρτυρία θ’ απομείνει στον αιώνα, είτε τον γιορτάζουνε είτε δεν τον γιορτάζουνε οι άνθρωποι, είτε τον θυμούνται είτε τον ξεχάσουνε. Κ’ η μαρτυρία είναι τούτη: πως ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος είναι «ο εν γεννητοίς γυναικών μείζων» δηλ. «ο πιο μεγάλος απ’ όσους γεννηθήκανε από γυναίκα» κατά τα λόγια του ίδιου του Χριστού. Γι’ αυτό κ’ η Eκκλησία μας ώρισε να μπαίνει το εικόνισμά του πλάγι στην εικόνα του Χριστού, στο εικονοστάσιο της κάθε ορθόδοξης εκκλησιάς.

       Ο ιερός Λουκάς αρχίζει το Ευαγγέλιό του με την ιστορία του Προδρόμου και λέγει «Εγένετο εν ταις ημέραις Ηρώδου του βασιλέως της Ιουδαίας, ιερεύς τις ονόματι Ζαχαρίας εξ εφημερίας Αβιά»: «Στις μέρες του Ηρώδη του βασιλιά της Ιουδαίας ήτανε ένας ιερέας Ζαχαρίας από την εφημερία του Αβιά, κ’ η γυναίκα του ήτανε από τις θυγατέρες του Ααρών, και τη λέγανε Ελισσάβετ κ’ ήτανε δίκαιοι κ’ οι δυο ενώπιον του Θεού, γιατί πορευόντανε με όλες τις εντολές και με τα δικαιώματα του Κυρίου, αψεγάδιαστοι. Και δεν είχανε παιδί, γιατί η Ελισσάβετ ήτανε στείρα, κ’ ήτανε κ’ οι δυο περασμένοι στην ηλικία. Και κει που λειτουργούσε τη μέρα που ήτανε η σειρά του να λειτουργήσει ο Ζαχαρίας, και μπήκε στο ιερό να θυμιάσει, κι’ ο κόσμος προσευχότανε έξω κατά την ώρα που θυμίαζε. Και φανερώθηκε στον Ζαχαρία ένας άγγελος Κυρίου και στεκότανε δεξιά από το θυσιαστήριο. Και ταράχθηκε ο Ζαχαρίας σαν τον είδε, κ’ έπεσε φόβος απάνω του. Και του είπε ο Άγγελος: Μη φοβάσαι, Ζαχαρία, γιατί ακούσθηκε η δέησή σου, κ’ η γυναίκα σου θα γεννήσει γυιό και θα βγάλεις τόνομά του Ιωάννη, και θάναι για σένα χαρά κι’ αγαλλίαση, και πολλοί θα χαρούνε για τη γέννησή του, γιατί θάναι μέγας ενώπιον του Κυρίου. Να μην πιει κρασί κι’ άλλα πιοτά, και θα είναι γεμάτος από άγιο Πνεύμα από την κοιλιά της μητέρας του, και θα γυρίσει πολλούς από τους γυιούς του Ισραήλ στην πίστη του Θεού τους. Κι’ αυτός θα έλθει μπροστά απ’ αυτόν με το πνεύμα και με τη δύναμη του Ηλία, για να γυρίσει τις καρδιές των πατέρων στα παιδιά τους, κι’ ανθρώπους ανυπάκουους στη φρονιμάδα, και για να ετοιμάσει για τον Κύριο λαό διαλεγμένον. Κ’ είπε ο Ζαχαρίας στον άγγελο: Από τι θα καταλάβω πως θα γίνουνε αυτά που λες; γιατί εγώ είμαι γέρος κ’ η γυναίκα μου περασμένη. Και του αποκρίθηκε ο Άγγελος και του είπε: Εγώ είμαι ο Γαβριήλ που παραστέκουμαι μπροστά στο Θεό, και στάλθηκα να σου μιλήσω και να σου φέρω την καλή είδηση. Και να, θα πιασθεί η λαλιά σου και δεν θα μπορείς να μιλήσεις, ώς τη μέρα που θα γίνουν όλα αυτά, επειδή δεν πίστεψες στα λόγια μου που θα γίνουνε στον καιρό τους. Κι’ ο λαός περίμενε νάβγει από το ιερό. Και σαν εβγήκε, δεν μπορούσε να μιλήσει, και καταλάβανε πως είδε κάποια οπτασία μέσα στο ιερό. Κ’ εκείνος τους έγνεφε κ’ ήτανε κουφός».

    Κι’ αληθινά γενήκανε όλα όπως τα είχε πει ο άγγελος στον Ζαχαρία, κ’ ένοιωσε πως απόμεινε βαρεμένη η Eλισσάβετ, κ’ έκρυβε τον εαυτό της πέντε μήνες.

     Και σαν ήρθε ο καιρός να γεννήσει, γέννησε αρσενικό. Και σαν τ’ ακούσανε οι γειτόνοι κ’ οι συγγενείς της, πήγανε και τη συγχαρήκανε. Κ’ ύστερα από οχτώ μέρες, πήγανε οι συγγενείς για να κάνουνε την περιτομή του παιδιού και το φωνάξανε με τόνομα του πατέρα του Ζαχαρία. Κ’ η μητέρα του είπε: Όχι, θα το βγάλουμε Ιωάννη. Κ’ οι άλλοι της είπανε πως κανένας στο σόγι σας δεν έχει αυτό τόνομα. Ρωτούσανε και τον πατέρα του με νοήματα τι θέλει να το βγάλουνε το παιδί. Και κείνος ζήτησε πινακίδι κ’ έγραψε: Ιωάννης είναι τόνομά του. Κι’ όλοι θαυμάσανε. Τότες άνοιξε μονομιάς το στόμα του κ’ η γλώσσα του σάλεψε και μιλούσε και φχαριστούσε το Θεό. Κι’ όσοι βρεθήκανε στο σπίτι φοβηθήκανε και διαλαληθήκανε όσα γινήκανε σ’ όλα τα βουνά της Ιουδαίας. Κι’ ο Ζαχαρίας φωτίσθηκε από το άγιον Πνεύμα και προφήτεψε κ’ είπε: «Βλογημένος νάναι ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, γιατί θυμήθηκε κ’ έστειλε λύτρωση στο λαό του, και σήκωσε απάνω κ’ έσωσε το σπίτι του Δαυίδ του παιδιού του, και δεν ξέχασε τον όρκο που έδωσε στον Αβραάμ τον πατέρα μας. Κ’ εσύ, παιδί μου, θα γίνεις προφήτης του Yψίστου, και θα περπατήξεις μπροστά από τον Κύριο για να ετοιμάσεις το δρόμο του και να δώσεις στο λαό του γνώση και σωτηρία, επειδή τον σπλαχνίσθηκε ο Θεός μας και συγχώρησε τις αμαρτίες του, κ’ ήρθε απάνω μας ανατολή από ψηλά, για να φωτίσει εκείνους που κάθουνται στο σκοτάδι και στον ίσκιο του θανάτου, και να οδηγήσει τα πόδια μας σε δρόμο ειρήνης». Και το παιδί μεγάλωνε και δυνάμωνε το πνεύμα του, και ζούσε στις ερημιές, ως τη μέρα που φανερώθηκε και κήρυχνε στους Iσραηλίτες (Λουκ. α΄, 5-80).

      Στα δεκαπέντε χρόνια από τη μέρα που βασίλεψε στη Ρώμη ο Τιβέριος, τον καιρό που ήτανε ηγεμόνας της Ιουδαίας ο Πόντιος Πιλάτος, κ’ ήτανε τετράρχης της Γαλιλαίας ο Ηρώδης, γίνηκε λόγος του Θεού στον Ιωάννη το γυιό του Ζαχαρία, που ζούσε στην έρημο, και πήγε στα περίχωρα του Ιορδάνη, κηρύχνοντας να μετανοούνε και να βαφτίζουνται για να συγχωρηθούνε οι αμαρτίες τους. Κ’ έλεγε σε κείνους που πηγαίνανε να βαφτισθούνε: «Γεννήματα της οχιάς, ποιος σας έδειξε να φύγετε από την οργή που έρχεται καταπάνω σας; Κάνετε λοιπόν καρπούς άξιους της μετάνοιας, και μην πιάνετε και λέτε: εμείς έχουμε πατέρα τον Αβραάμ. Γιατί σας λέγω πως ο Θεός μπορεί από τούτα τα λιθάρια να αναστήσει παιδιά του Αβραάμ. Και το τσεκούρι είναι κιόλας κοντά στη ρίζα των δέντρων• κάθε δέντρο που δεν κάνει καρπό καλό, κόβεται, και ρίχνεται στη φωτιά». 

     Μια μέρα καθότανε ο Ιωάννης με τους μαθητάδες του, Ανδρέα κ’ Ιωάννη, κ’ είδανε τον Χριστό από μακριά. Τότε γύρισε ο Πρόδρομος και τους λέγει: «Να το αρνί του Θεού, που σηκώνει απάνω του τις αμαρτίες του κόσμου». Κ’ οι δυο μαθητές του ακολουθήσανε τον Χριστό.

     Μετά καιρό, έστειλε ο Πρόδρομος δυο μαθητές του να ρωτήσουνε τον Χριστό: «Εσύ είσαι αυτός που θάρθει, ή άλλον περιμένουμε;» Και τόκανε αυτό για να φανεί πως ο Χριστός ήτανε ο Μεσσίας. Την ώρα που πήγανε, ο Χριστός είχε γιατρέψει πολλούς αρρώστους. Και σαν τον ρωτήσανε αν είναι αυτός ο Μεσσίας ή περιμένουνε άλλον, τους αποκρίθηκε: «Πηγαίνετε και πέστε στον Ιωάννη όσα είδατε κι’ όσα ακούσατε• τυφλοί βλέπουνε, κουτσοί περπατούνε, λεπροί καθαρίζονται, κουφοί ακούνε, νεκροί αναστήνουνται, φτωχοί παίρνουνε ελπίδα. Κ’ είναι καλότυχος όποιος δεν θα σκανδαλισθεί για μένα και θα με πιστέψει». Σαν φύγανε οι μαθητές του Ιωάννη, ο Χριστός γύρισε κ’ είπε στους Ιουδαίους για τον Ιωάννη: «Τί βγήκατε να δήτε στην έρημο; Κανένα καλάμι που να το σαλεύει ο άνεμος; Τί βγήκατε να δήτε; Κανέναν άνθρωπο ντυμένον με μαλακά ρούχα; Να, όσοι είναι ντυμένοι μ’ ακριβά και μαλακά ρούχα, κάθουνται στα παλάτια. Τί βγήκατε λοιπόν να δήτε; Κανέναν προφήτη; Ναι, σας λέγω, και περισσότερο από προφήτη. Γι’ αυτόν είναι γραμμένο: ‘Να, εγώ στέλνω τον άγγελό μου πριν από το πρόσωπό σου που θα ετοιμάσει το δρόμο σου μπροστά σου’. Λοιπόν σας λέγω, κανένας προφήτης απ’ όσους γεννήσανε γυναίκες δεν είναι μεγαλύτερος από τον Ιωάννη τον βαπτιστή» (Λουκ. γ΄, 1-9 και ζ΄, 18-28).

   Έναν τέτοιον άγιο δεν έχουμε καιρό να γιορτάσουμε. Έχουμε όμως καιρό να γιορτάζουμε και να κάνουμε φαγοπότια όπως έκανε ο Ηρώδης, σε καιρό που πεινάνε χιλιάδες αδέλφια μας. Απάνω σ’ ένα τέτοιο φαγοπότι μαρτύρησε ο Πρόδρομος, κι’ αυτή την ιστορία την ξέρουνε όλοι. 

    Όλη η ζωή του (του Ηρώδη) στάθηκε γεμάτη από φονικά και ραδιουργίες. Στο τέλος αρρώστησε και σκουλήκιασε το κορμί του, και πέθανε ύστερα από μεγάλη αγωνία στο 2 μ.Χ. Ανάμεσα λοιπόν στα τερατουργήματα που έκανε ήτανε κ’ η σφαγή των 14.000 νηπίων κατά τη Γέννηση του Χριστού, κι’ ο αποκεφαλισμός του Προδρόμου, σ’ ένα συμπόσιο που έκανε, όπου η γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου, Ηρωδιάδα, έβαλε την κόρη της Σαλώμη και χόρεψε μπροστά του γυμνή. Και τόσο ενθουσιάσθηκε ο τύραννος από το χορό, που έταξε στη Σαλώμη να της δώσει το μισό βασίλειό του. Μα εκείνη, δασκαλεμένη από τη μάνα της, που εχθρευότανε τον Ιωάννη επειδή τη μάλωνε γιατί ζούσε με τον αδελφό του ανδρός της, του ζήτησε το κεφάλι του Προδρόμου. Ο Ηρώδης στεναχωρήθηκε, γιατί κατά βάθος κι’ αυτό το θηρίο σεβότανε τον Ιωάννη για άγιο, και μαζί μ’ αυτό φοβότανε και τον κόσμο που τιμούσε τον Ιωάννη σαν προφήτη. Επειδή όμως είχε πάρει όρκο, έστειλε ένα στρατιώτη και τον αποκεφάλισε μέσα στη φυλακή, κ’ η Σαλώμη έφερε το κεφάλι και τόβαλε απάνω στο τραπέζι, σ’ ένα ματωμένο δίσκο. Και τότε, εκείνη η φρενιασμένη τίγρη ευχαριστήθηκε και τρύπησε τη γλώσσα του με μια βελόνα για να την εκδικηθεί, επειδή ολοένα έλεγε: «Μετανοείτε!». Και, ω του θαύματος, μόλις τρύπησε τη γλώσσα του η πόρνη, μίλησε κ’ είπε πάλι: «Μετανοείτε!»

     Αυτά γινήκανε μέσα σ’ ένα ασβολερό φρούριο που το λέγανε Μαχαιρούντα, στα βουνά της Περαίας. Το αγιασμένο λείψανο πρόσταξε ο Ηρώδης να το θάψουνε μαζί με το κεφάλι, μα η Ηρωδιάδα ζήτησε να θάψουνε την κεφαλή χωριστά, από το φόβο της μην κολλήσει με το κορμί και ζωντανέψει και σηκωθεί απάνω. Οι μαθητές του Ιωάννου πήγανε νύχτα και κλέψανε το σώμα του και το θάψανε σ’ άλλο μέρος. Αυτό το μακάριο τέλος έλαβε για την αλήθεια ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, το χελιδόνι που έφερε την άνοιξη στον αμαρτωλό τον κόσμο οπού τον έδερνε χειμώνας βαρύς.

(από το Βιβλίο του Φώτη Κόντογλου, Γίγαντες ταπεινοί, Εκδόσεις Ακρίτας 2000)

" Η νηστεία της 29ης Αυγούστου "

     Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα, μετά τη σταύρωση του Χριστού, που είδε ο κόσμος, είναι η αποτομή της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου. Και το έγκλημα είναι τόσο μεγαλύτερο, όσο αγιότερος ήταν ο Πρόδρομος όλων των ανθρώπων. Μια άσεμνη κι αμαρτωλή γυναίκα, τόλμησε να ζητήσει την κεφαλή ενός αγίου κι ένας γυναικόδουλος και ασελγής βασιλιάς δεν φοβήθηκε να διατάξει την εκτέλεση. Γι’ αυτό, όπως την Μεγάλη Παρασκευή, έτσι και σήμερα (29/8), η Εκκλησία ορίζει αυστηρή νηστεία. 

    Στις 29 Αυγούστου τιμάται με νηστεία (ξηροφαγία) η ιερά μορφή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, γι’ αυτό λάδι καταλύουμε μόνο αν συμπέσει η εορτή ημέρα Σαββάτο ή Κυριακή.

"Ωρχήσατο η μαθήτρια του παμπονήρου διαβόλου..."

  

    Ὁ θάνατος τοῦ Βαπτιστού Ἰωάννου περιγράφεται στά τρία πρῶτα Εὐαγγέλια, καί ἰδίως ἀπό τόν Μάρκο, μέ ἰδιαίτερη δραματικότητα. Οἱ Εὐαγγελιστές παρουσιάζουν τόν Ἰωάννη νά ἐλέγχει τήν ἀνήθικη συμπεριφορά τοῦ βασιλιᾶ Ἡρώδη Ἀντίπα, ἰδιαίτερα τοῦ γάμου του μέ τήν Ἡρωδιάδα, πού τή χώρισε ἀπό τόν ἀδερφό του Φίλιππο καί τήν παντρεύτηκε ὁ ἴδιος. Ὁ ἱστορικός Ἰώσηπος λέει πώς ὁ Ἡρώδης φοβήθηκε ὅτι θά ξεσπάσει πολιτική ἐπανάσταση ἀπό τό κίνημα τοῦ Βαπτιστῆ κι ἔκρινε φρόνιμο νά ἀποφύγει κάτι τέτοιο μέ τό νά συλλάβει καί νά φυλακίσει τόν Ἰωάννη στά μπουντρούμια τοῦ παλατιοῦ του στή Μαχαιρούντα, στό νοτιότερο σημεῖο τῆς Νεκρᾶς Θάλασσας.

     Ὅπως κι ἄν ἔχει τό πράγμα, οἱ Εὐαγγελιστές βασίζονται στήν παράδοση θέλοντας νά ἀποδώσουν τήν πραγματικότητα, καί παρουσιάζουν τήν εἰκόνα τῆς θανάτωσης τοῦ Ἰωάννη ὡς ἑξῆς: Ὁ Ἡρώδης γιόρταζε τά γενέθλιά του δίνοντας ἕνα μεγάλο γεῦμα στούς ἄρχοντες τῆς Ἰουδαίας. Πρός τιμή τῶν καλεσμένων χόρεψε ἡ Σαλώμη, καί μόλις ἡ κοπέλα τελείωσε τό χορό της, ὁ Ἡρώδης συγκινημένος τή ρώτησε μέ ποιό τρόπο θά ἤθελε νά τήν ἀνταμείψει. Αὐτή σέ συννενόηση μέ τή μητέρα της ζήτησε τό κεφάλι τοῦ Ἰωάννη «ἐπί πίνακι». Στό ἐπάνω μέρος τοῦ παλατιοῦ συνεχίζεται τό γλέντι καί ὁ χορός, καί μέσα σ′ αὐτήν τήν ἀτμόσφαιρα ὅλης τῆς ἀφρόκρεμας τῶν διεφθαρμένων τῆς Γαλιλαίας λαμβάνεται ἀπόφαση γιά τήν τύχη τοῦ πιό ἀξιόλογου μετά τόν Ἰησοῦ Χριστό ἀνθρώπου τῆς ἐποχῆς.

   Ἡ σύλληψη καί μαρτυρική ἐκτέλεση τοῦ Ἰωάννη δημιούργησε πραγματικό πνευματικό σάλο. Ὡστόσο τό κήρυγμά του εἶχε ριζώσει καί ὁ δρόμος γιά τόν Σωτήρα εἶχε ἀνοιχθεῖ. Οἱ Συνοπτικοί Εὐαγγελιστές θεωροῦν τό γεγονός τῆς θανάτωσης τοῦ Βαπτιστῆ ὡς μήνυμα πρός τόν Ἰησοῦ γιά νά ἀρχίσει τή δική του δράση. Γι′ αὐτό καί οἱ τρεῖς γράφουν περίπου τά ἑξῆς: «Μετά δέ τό παραδοθῆναι Ἰωάννην ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τήν Γαλιλαίαν κηρύσσων τό εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί λέγων ὅτι πεπλήρωται ὁ καιρός καί ἤγγικεν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ…» (Μάρκ. 1:14 καί πρλλ).

http://www.imaik.gr/?p=4632

Απολυτίκιο της εορτής "Μνήμη δικαίου μετ΄ εγκωμίων" 

"Παρακλητικός Κανών στον Τίμιο Πρόδρομο"

"Της μετανοίας ο κήρυξ"

       

      Ὁ Ἰωάννης παρουσιάζεται ὡς προφήτης τῆς ἀναμενόμενης ἡμέρας τῆς κρίσης τοῦ Κυρίου κηρύττοντας στήν ἔρημο τῆς Ἰουδαίας «μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 3, 2). Ἑρμηνεύει τό ἔργο του σάν μία προετοιμασία γιά τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία, κατά τήν πρόρρηση τοῦ Ἠσαΐα: «ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου». Γι′ αὐτό κι ὀνομάστηκε Πρόδρομος. Καταγόταν ἀπό ἱερατική οἰκογένεια (οἱ γονεῖς του ἀναφέρονται ὡς Ζαχαρίας καί Ἐλισάβετ), καί φαίνεται νά μή συμπαθοῦσε ἰδιαίτερα τό πολιτικό ἀλλά καί θρησκευτικό κατεστημένο τῆς ἐποχῆς του. Ἡ ζωή καί ἡ ἐμφάνισή του ἐπίσης δείχνουν τήν ἀντιθεσή του πρός τήν πολιτιστική διαφθορά τῆς κοινωνίας του.

     Ἐκτός ἀπό τήν προφητική του παρουσία ὁ Ἰωάννης βάπτιζε, καί γι′ αὐτό ἔχει μείνει γνωστός στήν ἱστορία ὡς Βαπιστής. Σύμφωνα μέ τόν Ἰώσηπο, τό βάπτισμα τοῦ Ἰωάννη εἶχε τήν ἠθική σημασία τῶν καθαρμῶν, ὅπως γινόταν καί ἀπό ὁρισμένα ἐθνικά θρησκευτικά κινήματα τῆς ἐποχῆς του (νεοπυθαγόριοι). Στήν Καινή Διαθήκη ὅμως τό βάπτισμα τοῦ Ἰωάννη εἶχε καί μεσσιανικό ἡ ἐσχατολογικό χαρακτήρα καί δέν ἦταν μόνο ἀποκαθαρτικό τῶν ἁμαρτιῶν: «βάπτισμα μετανοίας τῷ λαῷ λέγων εἰς τόν ἐρχόμενον μετ′ αὐτόν ἵνα πιστεύσωσι» (ΙΙράξ. 19, 4). Μέ τό βάπτισμά του προετοίμαζε τό λαό γιά νά δεχθεῖ τόν Μεσσία.

        Ἡ σημασία τοῦ ἔργου τοῦ Βαπτιστή Ἰωάννη βρίσκεται στό γεγονός ὅτι ἀπό τή διδασκαλία του προῆλθε τό χριστιανικό κίνημα. Στό Εὐαγγέλιο τοῦ Εὐαγγελιστή Ἰωάννη (1:6 κ.ἑξ.) διαφαίνεται ὅτι οἱ πρῶτοι μαθητές τοῦ Ἰησοῦ βγῆκαν ἀπό τή διδασκαλία τοῦ Βαπτιστή. Πράγματι τήν ἐποχή αὐτή ἀλλά καί τήν περίοδο μετά τή ζωή καί τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρχε στήν Παλαιστίνη κάποια κίνηση παράλληλη πρός τή χριστιανική μέ κεντρική τή μορφή τοῦ Ἰωάννη. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός ἀξιολογεῖ τή μορφή τοῦ Ἰωάννη μέ τά λόγια: «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἐγήγερται ἐν γενντοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ…» (Ματθ. 11:11 κ.ἑξ.).

       Στά Μανδαϊκά κείμενα ὁ Ἰωάννης ἐμφανίζεται σάν θεία μεσσιανική μορφή μέ στόχους σωτηριολογικούς, κάτι δηλ. σάν τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ὅμως ὁ ἴδιος ὁ Ἰωάννης ἀναγνωρίζει τήν ἀνωτερότητα τοῦ Χριστοῦ: «Οὗτος (ὁ Ἰωάννης) ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περί τοῦ φωτός» (Ἰωάν. 1:8).

     Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστική συνείδηση παρουσίασε τόν Τίμιο Πρόδρομο σάν τό συνδετικό κρίκο τῶν δύο κόσμων, τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, γιατί στό πρόσωπό του συγκεντρώνονται ὅλα τά χαρακτηριστικά, τόσο τῶν προφητῶν καί τῶν δικαίων, ὅσο καί τῶν μαρτύρων καί ἀποστόλων τῆς περιόδου τῆς Καινῆς Διαθήκης. Εἶναι ὁ μοναδικός Προφήτης πού προφητεύτηκε ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη (Μαλαχ. 3:1), καί μάλιστα «περισσότερον προφήτου» (Λουκ. 7:26), ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς τόν ἀποκάλεσε. Φώτισε τούς «καθημένους ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου» ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του, ὥστε νά μπορέσουν νά ἀναγνωρίσουν στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τόν ἀναμενόμενο Μεσσία καί νά πιστεύσουν σ′ Αὐτόν. «Δείκνυσι παρόντα, ὅν πόρρωθεν προμελετᾶ ὁ νόμος καί οἱ προφῆται, τόν ἕνα καί μόνον Θεόν», ὅπως λέγει ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξάνδρεας. Ἔγινε γιά τούς δικαίους «ὁ ἐπίγειος ἄγγελος», γιά τούς ἀποστόλους ὁ πρῶτος κήρυκας τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, γιά τούς μοναχούς ὁ υἱός τῆς ἐρήμου, γιά τούς μάρτυρες ἐκεῖνος πού σφράγισε μέ τό αἷμα του τήν ἀπόλυτη πίστη του στόν Χριστό.

http://www.imaik.gr/?p=4632

"Διάρρηξη στο Ιερό Παρεκκλήσιο Αγίου Αθανασίου Πετροβουνίου"

     Για μια ακόμη φορά το Ιερό Παρεκκλήσιο Αγίου Αθανασίου Πετροβουνίου έγινε στόχος επίδοξων ληστών, που όπως πάντα έφυγαν με άδεια χέρια. Ο ναός έχει συληθεί κατ' εξακολούθηση και με διαφόρους τρόπους. Προφανώς, οι ληστές ενδιαφέρονται για την απόσπαση χρημάτων από το παγκάρι που δεν υπάρχει! Το παρεκκλήσι λειτουργείται μια φορά το χρόνο, στις 18 Ιανουαρίου εορτή των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου Πατριαρχών Αλεξανδρείας, και ως εκ τούτου τα λιγοστά έσοδα της ημέρας δεν παραμένουν εκεί. Επίσης, δεν υπάρχει κανένα ιερό αντικείμενο μεγάλης αξίας και ενδιαφέροντος, είτε παλαιό είτε νέο.

          Λόγω της συχνής κινητικότητας των ιερόσηλων και μετά την τελευταία διάρρηξη που συνέβη προ ημερών, η θύρα του ναού θα παραμένει πλέον ανοιχτή (ξεκλείδωτη), δεδομένου ότι η ζημιά που προκαλείται κάθε φορά είμαι πολύ δαπανηρή για το γραφικό εκκλησάκι και γενικά για την Ενορία Πετροβουνίου. Σημειωτέον δε, ότι κατά το παρελθόν έτος εκλάπη και η καμπάνα του Ιερού Παρεκκλησίου!  

"Ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων στην Αρχιερατική μας Περιφέρεια"

     Τη δεύτερη επίσκεψή του στην Αρχιερατική Περιφέρεια Συρράκου, προγραμμάτισε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Μάξιμος με αφορμή την εορτή της Αποτομής της Τιμίας Κεφαλής του Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου στις 29 Αυγούστου.

       Σύμφωνα με το επίσημο πρόγραμμα που εξέδωσε η Ιερά Μητρόπολις Ιωαννίνων για την τρέχουσα εβδομάδα, ο Σεβάσμιώτατος πρόκειται να επισκεφθεί τον Βαπτιστή (Γκούρα) των Τζουμέρκων την Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014, όπου θα χοροστατήσει στην ακολουθία του Εσπερινού στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Τιμίου Προδρόμου. Η ακολουθία του Μεγάλου Πανηγυρικού Εσπερινού θα αρχίσει στις 7:30 μ.μ. 

"Ιερά Πανήγυρις Αγίου Φανουρίου Ενορίας Αρχιμανδρείου"

  Την προσεχή Τετάρτη 27 Αυγούστου, εορτή του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Φανουρίου, πανηγυρίζει το ομώνυμο Ιερό Παρεκκλήσιο της Ενορίας Αρχιμανδρείου πόλεως Ιωαννίνων κατά το εξής πρόγραμμα:

Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

 8:00 μ.μ. Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ' αρτοκλασίας.

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

 7:00 π.μ. Πανηγυρικός Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

7:30 μ.μ. Μεθέορτος Εσπερινός και Ιερά Παράκληση.

"Συμπληρώθηκε ένας μήνας αρχιερατείας του Μητροπολίτου Ιωαννίνων"

    Συμπληρώθηκε κιόλας ένας μήνας θεοφιλούς αρχιερατείας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ. Μαξίμου, έχοντας ήδη σκιαγραφηθεί το λαμπρό μέλλον της Ιεράς μας Μητρόπολης από την πνευματική διακονία, τη λειτουργική ζωή και τις ποιμαντικές επισκέψεις του Σεβασμιωτάτου. Την ποιμαντική δραστηριότητα του Μητροπολίτου Ιωαννίνων παρακολουθούν εξ αρχής και τα τοπικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία αρθρογραφούν σχετικά: 

   Συμπληρώθηκε ένας μήνας από την ενθρόνιση του Μητροπολίτου Μάξιμου στην Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων. Ένας μήνας με πλούσια ποιμαντική και πνευματική δραστηριότητα, που αποτελεί πρόκριμα για τη μελλοντική πορεία της Μητροπόλεως.

       Θείες Λειτουργίες, παρακλητικοί κανόνες στην Υπεραγία Θεοτόκο, εσπερινοί, ιερατικές συνάξεις κατά αρχιερατικές περιφέρειες, επισκέψεις και στα πιο απομακρυσμένα χωριά της Μητροπόλεως, επικοινωνία με το λαό και τόνωση του φρονήματός του, συζητήσεις με τους νέους σε καφετέριες, αλλά και άλλες ποικίλες δραστηριότητες είναι ο θετικός απολογισμός ενός μηνός αρχιερατείας.

    Η αποδοχή του νέου Μητροπολίτου από το ποίμνιο εντυπωσιακή. Όπου πήγε έγινε αντικείμενο θερμών εκδηλώσεων από τους κατοίκους, οι οποίοι έσπευδαν να τον γνωρίσουν και να πάρουν την ευχή του.

  Ο Μητροπολίτης Μάξιμος αποδεικνύεται ένας πολυτάλαντος άνθρωπος. Υποδειγματικός και βιωματικός εκκλησιαστικός λειτουργός, άριστος εκτελεστής της πατρώας βυζαντινής μουσικός, δόκιμος κήρυξ του θείου λόγου, που γνωρίζει να προσαρμόζει την ομιλία του ανάλογα με το μορφωτικό επίπεδο του εκκλησιάσματος, έμπειρος και διακριτικός στα ποιμαντικά και διοικητικά του καθήκοντα, έχει ήδη κερδίσει την αγάπη και την εκτίμηση του Ηπειρωτικού λαού.

    Όλα δείχνουν ότι κάτι διαφορετικό κινείται στην Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων. Ένας νέος άνεμος αναδημιουργίας πνέει, με πρώτη προτεραιότητα τον επανευαγγελισμό των πιστών, την επιμόρφωση του κλήρου, την αναδιοργάνωση του μοναχισμού, τα ποιμαντικά ανοίγματα στα νοσοκομεία, στις φυλακές και στον εκπαιδευτικό χώρο. 

      Ευχή στο νέο Μητροπολίτη να έχει υγεία και δύναμη για να συνεχίσει απρόσκοπτα το μεγαλόπνοο ποιμαντικό του έργο, που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. 

(http://www.proinoslogos.gr/epikairotita)

"Ο Νεομάρτυς Δημήτριος ο εκ Σαμαρίνης- 17 Αυγούστου"

      

        Οι πληροφορίες για το μαρτύριο του Αγίου Νεομάρτυρος Δημητρίου προέρχονται από τον Γάλλο Πρόξενο στα Ιωάννινα Pouqueville. Ο Pouqueville συνάντησε τον Άγιο, ο οποίος ήταν μαθητής του πατρο-Κοσμά του Αιτωλού, μαζί με τον αρχηγό της επαναστάσεως στη Θεσσαλία παπα-Ευθύμιο Βλαχάβα στα βουνά της Πίνδου και ήταν παρών στην ανάκριση και στο μαρτύριό του.

       Ο Άγιος καταγόταν από το χωριό Σαμαρίνα της Πίνδου και ήταν μοναχός στο παλαιό μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής της πατρίδας του. Αναλογιζόμενος όμως με πόνο την κακή πνευματική κατάσταση των Ελλήνων τότε αλλά και τις διώξεις και τους εξευτελισμούς που υφίσταντο, βγήκε από το μοναστήρι του και διέτρεχε τα χωριά κηρύττοντας τον λόγο του Θεού, νουθετώντας και παρηγορώντας τους Χριστιανούς. Εκείνη την εποχή τα πράγματα ήταν ιδιαίτερα οξυμένα ,εξαιτίας του κινήματος του παπα-Βλαχάβα.

       Επειδή μιλούσε για την βασιλεία του Θεού κατηγορήθηκε ο Άγιος ως στασιαστής και οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος μπροστά στον Αλή Πασά , διότι οι Τούρκοι το περί της βασιλείας του Θεού κήρυγμα το αντιλαμβάνονταν με κοσμικό ανατρεπτικό περιεχόμενο.

      Ο Αλή Πασάς ανέκρινε τον μάρτυρα, ο οποίος κρατούσε στο στήθος του ένα εικόνισμα της Παναγίας, και προσπαθούσε να δημιουργήσει «συνενόχους», να μπλέξει σε ψευδή συνομωσία τους ορθόδοξους Αρχιερείς της Θεσσαλίας. Επειδή δεν κατάφερε αυτό που ήθελε, διέταξε να βασανιστεί ο Άγιος μπροστά του λέγοντάς του ειρωνικά: Ας δούμε αν θα σε υπερασπιστεί τώρα ( η Παναγία).

       Οι δήμιοι έφεραν τον μοναχό στα πόδια του τυράννου που τον έφτυσε καταπρόσωπο. Του απέσπασαν την αγία εικόνα, του έμπηξαν αιχμηρές σφήνες από καλάμια στα νύχια των χεριών και των ποδιών και του διαπέρασαν τους βραχίονες. Από το στόμα του μάρτυρος έβγαιναν μόνο οι λέξεις : Κύριε ελέησον τον δούλον σου, Βασίλισσα των ουρανών ικέτευε υπέρ ημών. Στη συνέχεια έσφιξαν γύρω από το κεφάλι του αλυσίδα από οστά, διατάζοντάς τον να ομολογήσει τους συνενόχους του. Η αλυσίδα έσπασε από το δυνατό σφίξιμο, ο μάρτυρας όμως δεν δυσανασχετεί, μόνο λυπάται που οι βασανιστές του βρίζουν τον Χριστό και την Παναγία. Στη συνέχεια τον έριξαν στη φυλακή.

      Την επομένη τον κρέμασαν από τα πόδια κα άναψαν κάτω από το κεφάλι του φωτιά ώστε να καίγεται το δέρμα της κεφαλής και να πνίγεται από τον καπνό .Τον κατέβασαν τελικά φοβούμενοι μήπως πεθάνει γρήγορα. Τον ξάπλωσαν κάτω και τον πλάκωσαν μ’ ένα βαρύ τραπέζι πάνω στο οποίο ανέβηκαν και πηδούσαν για να συντριβούν τα οστά του. Τέλος τον θανάτωσαν με άλλο μαρτύριο .Τον έχτισαν μέσα σ’ ένα τοίχο , αφήνοντας έξω μόνο το κεφάλι για να αναπνέει και τον έτρεφαν μάλιστα για να παρατείνουν την αγωνία του. Έζησε στο μαρτύριο αυτό δέκα ημέρες. Παρέδωσε την αγία του ψυχή με τα λόγια του Αγίου μάρτυρος Βαβύλα, επισκόπου Αντιοχείας : Επίστρεψον, ψυχή μου, εις την ανάπαυσίν σου, ότι ο Κύριος ευηργέτησέ σε.

      Από το μαρτύριο συγκλονίστηκε ένας από τους παρόντες μωαμεθανούς, πίστεψε στον Χριστό, βαπτίστηκε και έλαβε το όνομα Γεώργιος. Συνελήφθη στο Αγρίνιο από τους ανθρώπους του Αλή και έλαβε τόσο φρικτό θάνατο, όπως γράφει ο Pouqueville , που δεν τολμά να το αναφέρει.

http://www.diakonima.gr/2009/08/18/agios-neomartys-dimitrios-ek-samarinis/

"Λίγα λόγια για το Χαροκόπι" (β΄)

(...συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης)

Γράφει η Παναγιώτα Βίννη-Τάτση

      Συνταξιούχος Νηπιαγωγός

    Κάτω από την εκκλησία του Χαροκοπίου ξεχωρίζει το διώροφο πέτρινο Δημοτικό Σχολείο που χτίστηκε στις αρχές του 1950. Μέχρι τη δεκαετία του 1960 ο Πλάτανος και το Χαροκόπι στεγάστηκαν στο ίδιο Δημοτικό Σχολείο του Χαροκοπίου, που ο αριθμός των μαθητών είχε φθάσει στους 130. Αργότερα όμως, το 1962 λειτούργησε μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο στον Πλάτανο σε ιδιωτικό οίκημα. Το 1972 έγινε το σημερινό κτίριο που χρησιμοποιήθηκε 2/θέσιο Δημοτικό Σχολείο. 

  Ο χώρος που χτίστηκε το Σχολείο το Πλατάνου παραχωρήθηκε από κάποιον συγχωριανό μας το Γεώργιο Αναστασίου Κούτλα. Όταν γίνονται οι εργασίες και οι εκσκαφές για να γίνει η αυλή του Σχολείου στο αριστερό μέρος εντοπίσθηκε αρχαίος τάφος του 4ου αιώνα και βρέθηκαν παλιά κεραμικά αντικείμενα.   

   Παράλληλα, λειτούργησαν και δύο Νηπιαγωγεία στο Χαροκόπι και στον Πλάτανο για 15 με 17 χρόνια όπου ο αριθμός των μαθητών έπεσε και συγκεντρώθηκαν σε πιο κοντινές περιοχές με περισσότερο δυναμικό μαθητών.

   Ο οικισμός του Πλατάνου βρίσκεται Β. Δυτικά του Χαροκοπίου. Οι κάτοικοί του προέρχονται στην πλειοψηφία από τα Ποτιστικά αν εξαιρέσουμε τρεις οικογένειες που προϋπήρχαν και πριν το 1950. 

  Μεταξύ του Πλατάνου και του Χαροκοπίου, στο κέντρο, είναι η Μπόγδη, μικρότερος οικισμός που ανάμεσα στο καταπράσινο δάσος υπάρχει ένα πανέμορφο εκκλησάκι αφιερωμένο στους Ταξιάρχες. Πολύ παλιά είχε καεί ενώ στη συνέχεια με έρανο των κατοίκων επισκευάστηκε και καθιερώθηκε να πανηγυρίζει του  Αγίου Πναύματος. Κάθε χρόνο όμως στις 8 Νοεμβρίου, εορτή των Ταξιαρχών, το εκκλησάκι λειτουργεί και εκκλησιάζονται όλοι οι κάτοικοι του χωριού.

        Τριάντα - σαράντα μέτρα πιο κάτω βρίσκεται μια ωραία πέτρινη βρύση με κρύο κρυστάλλινο νερό. Σήμερα τα παιδιά του οικισμού της Μπόγδης και ο Πολιτιστικός Σύλλογος φροντίζουν και περιποιούνται την εκκλησία και όλον τον προαύλιο χώρο.

   Χαμηλά του χωριού στη θέση Λάσπα, που σήμερα λειτουργεί αντλιοστάσιο και ανεβάζει το νερό στην κορυφή του χωριού κι από 'κει υδρεύονται όλα τα σπίτια, πιο παλιά βρισκόταν μια πέτρινη βρύση με ωραίο κανούλι και δίπλα ένας αιωνόβιος πλάτανος.

        Βγαίνοντας από το Χαροκόπι βαδίζουμε προς τον ποταμό Άραχθο στο βάθος δεξιά μας βλέπουμε την ισορική βρύση "Χαροκόπι" που το νερό της ήταν ακόμη γνωστό στα χρόνια ου Αλή - Πασά. Εδώ διανυκτέρευαν οι βλάχοι της περιοχής του Συρράκου όταν ανεβοκατέβαιναν από τα βουνά στα χειμαδιά.  

   Κι ενώ προχωρούμε προς τον Άραχθο αριστερά μας βρίσκεται το γήπεδο του Χαροκοπίου σε ωραία αμφιθεατρική θέση στο οποίο αγωνίεται η ποδοσφαιρική ομάδα που ιδρύθηκε το 1968 με ιδρυτή τον Κωνσταντίνο Ρουμελιώτη. Το γήπεδο πήρε το όνομά του και η ομάδα ΠΑΣ-ΑΕΤΟΣ  ΧΑΡΟΚΟΠΙΟΥ, που αγωνίζεται μέχρι ήμερα.

    Στα σύνορα με τους Κοντινούς βρίσκονται οι πηγές του Ρούμπου που υδρεύουν το Χαροκόπι από το 1950 δια φυσικής ροής. Αργότερα από το 1975 και μετά το χωριό υδροδοτήθηκε και από το νερό της Τούμπας.

        Το Χαροκόπι συνδέεται με την ηπειρωτική πρωτεύουσα, τα Γιάννενα, με αστική συγκοινωνία από το 1969. Εξυπηρετείται όμως καθημερινά εκτός από τα Ι.Χ. και με υπεραστικά λεωφορεία του ΚΤΕΛ που κατεβαίνουν από τα Τζουμέρκα.

    Το χωριό πανηγυρίζει της Ζωοδόχου Πηγής. Από το 1963 και μετά γίνεται ωραίο παραδοσιακό πανηγύρι έξω από την εκκλησία τραγουδώντας με το στόμα παλιά παραδοσιακά τραγούδια και τελειώνει με τις "κύκλες". Το 1999 μετά από κοινή συμφωνία όλων των κατοίκων του χωριού ομόφωνα ξεκίνησε έρανος με σκοπό να χτιστεί να γίνει μια όμορφη εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στην κορφή του χωριού. Με τη βοήθεια όλων των χωριανών τελείωσε πριν περάσει ο χρόνος και στις 17 Ιουλίου έγινε και ημερήσιο πανηγύρι.

"Η Ελληνική Βιβλιοπαραγωγή του α΄ μισού του 18ου αιώνα"

Αποσπάσματα από την Πτυχιακή Εργασία

  με θέμα "Η Ελληνική Βιβλιοπαραγωγή 

           του α΄ μισού του 18ου αιώνα"

της Αποφοίτου του Ιουνίου Πανεπιστημίου 

                      Ελισσάβετ Κώστα

   Στην αυγή του 18ου αιώνα ένα νέο εμπορευματικό στρώμα στο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δημιουργεί νέα δεδομένα στο χώρο της εκπαίδευσης. Οι παιδαγωγικές εξελίξεις υποβοηθούνται και επηρεάζονται από μία ντόπια εμπορευματική αστική τάξη, που τείνει δυναμικά στην κατάκτηση μιας ευρείας αγοράς. Κι ενώ ως τα μέσα τουλάχιστον του 18ου αιώνα η πολιτιστική ταυτότητα του ελληνισμού συγχεόταν με την  ελληνόφωνη χριστιανική ορθοδοξία, με την ανάπτυξη της νέας τάξης η πολιτιστική ταυτότητα γίνεται πιο "κοσμική". Ο ελληνισμός αρχίζει να αντιμετωπίζεται σαν ανανεωτικό πνεύμα, σαν πνεύμα προόδου.

 Στα πλαίσια αυτά ιδρύονται εκπαιδευτήρια στον ελληνικό χώρο, εμπλουτίζεται η διδακτέα ύλη και βελτιώνονται οι μέθοδοι διδασκαλίας. Έτσι δημιουργείται, η ανάγκη για την εκτύπωση σχολικών εγχειριδίων. Βιβλίων, τα οποία να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των μαθητών. 

   Η εμφάνιση, εξ άλλου του επιστημονικού βιβλίου, είτε ως μετάφραση είτε ως πρωτότυπη συγγραφή, γνωρίζουμε ότι την εκπαίδευση απέβλεπε κυρίως να εξυπηρετήσει. Δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η συμβολή του ήταν αποτελεσματική προς την κατεύθυνση αυτή, γιατί υστερούσε σε δύο σημεία: δεν ήταν πάντοτε μεθοδικά γραμμένο και είχε και ακριβό κόστος. Η σωστή, λοιπόν, αντιμετώπιση του προβλήματος αρχίζει και εδώ με την ανάπτυξη των παιδαγωγικών ενδιαφερόντων και με τη συστηματική κατάρτιση καλά εξοπλισμένων βιβλιοθηκών. Η εκπαίδευση έχει γίνει πλέον κοινή συνείδηση, ότι αποτελεί έναν από τους απαραίτητους όρους για να λειτουργήσει η κοινωνία, μέσα από ένα πνεύμα προσαρμογής προς την ευρωπαϊκή παιδεία[1].

   Η εκτύπωση ελληνικών βιβλίων κατά τους πρώτους τρεις αιώνες από την εφεύρεση της τυπογραφίας, χαρακτηρίζεται από το αξιοσημείωτο γεγονός, ότι σε όλο αυτό το διάστημα, δεν τυπώθηκε κανένα ελληνικό βιβλίο μέσα στα πλαίσια του ελλαδικού χώρου.

   Το ελληνικό βιβλίο γεννήθηκε σε ξένο έδαφος, μακριά από τα "πάτρια εδάφη", καθώς οι συνθήκες δεν επέτρεπαν την ανάπτυξη της τυπογραφικής δραστηριότητας, παρά μόνο σε ευρωπαϊκά κέντρα παραγωγής βιβλίων.

   Όσοι ασχολήθηκαν με την ανάπτυξη της ελληνικής τυπογραφίας είχαν αμέσως να αντιμετωπίσουν τεχνικές δυσκολίες που τις δημιουργούσε η ελληνική γραφή με τους τόνους, τα πνεύματα και τα πολυποίκιλα βοηθητικά σημεία, τον μεγάλο αριθμό από βραχυγραφίες και επιτμήσεις που είχαν χρησιμοποιηθεί από τους αντιγραφείς των χειρογράφων, πρόσθετες δυσχέρειες για τους χαράκτες των τυπογραφικών στοιχείων, μάλιστα για τους ξένους που δεν είχαν την απαιτούμενη εξοικείωση με την ελληνική γραφή και γλώσσα. Για να ικανοποιήσουν τη ζήτηση των ουμανιστών, Ιταλοί τυπογράφοι και εκδότες, λόγιοι άλλωστε οι περισσότεροι απ’ αυτούς επιδόθηκαν στην έκδοση αρχαίων ελληνικών κειμένων. Έτσι το ελληνικό έντυπο, σ’ αυτή την πρώιμη φάση, προορίζεται ιδίως για τους ξένους μελετητές της αρχαίας γραμματείας, που υπήρξαν κιόλας μαθητές βυζαντινών δασκάλων και λογίων της πρώιμης "διασποράς"[2]...

     

    Το σταυροδρόμι, του πολιτισμού και του εμπορίου, η πόλη του Πετράρχη και του Βησσαρίωνα αναδείχθηκε σε ένα από τα σπουδαιότερα τυπογραφικά ευρωπαϊκά κέντρα. Συνδυασμένη με δύναμη πολιτική, με άνθηση πνευματική και καλλιτεχνική, η οικονομική υπεροχή έκανε τη Βενετία κέντρο μοναδικό όπου, από τη συνάντηση και την επαφή των πιο ποικίλων στοιχείων, ξεπήδησε ένας ξεχωριστός πολιτισμός. Έτσι συνέβη με την τυπογραφία. 

     Γιατί δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός ότι από μία στιγμή και έπειτα η Βενετία έγινε το πιο σημαντικό τυπογραφικό κέντρο, και όχι μόνο της Ιταλίας, ότι η Γερουσία της από μιας αρχής προστάτεψε και κατοχύρωσε με μέτρα νομοθετικά τη νέα εφεύρεση που τόσο αποδοτικά πρόκοψε για αιώνες, στο έδαφος της[3].

     Οι νέες μέθοδοι και το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων για την αρχαιότητα, προσέλκυσαν πολλούς Έλληνες στο Ιταλικό κέντρο της τυπογραφίας, οι οποίοι συνέβαλαν με διάφορους τρόπους στη δημιουργία και διάδοση του ελληνικού βιβλίου. Για την σωστή και άρτια εκτύπωση των ελληνικών κειμένων, συνεργάζονται αρχικά με τους Ιταλούς τυπογράφους, ως επιμελητές αρκετοί Έλληνες λόγιοι και κληρικοί.

   Στην πόλη αυτή, θα εγκατασταθούν τρεις Ηπειρώτες τυπογράφοι, οι οποίοι θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην εκδοτική ανάπτυξη. Έτσι, τα τυπογραφεία των, Νικόλαου Σάρου, Νικολάου Γλυκύ και Δημητρίου Θεοδοσίου, θα αποτελέσουν την εποχή αυτή, σημείο αναφοράς στην εκτύπωση και διακίνηση των ελληνικών βιβλίων.

______________________

[1] Ιστορία του ελληνικού έθνους, Τόμος ΙΑ, Αθήνα 1978.

[2] Ιστορία του ελληνικού έθνους, Τόμος ΙΑ, Αθήνα 1978.

[3] Κουμαριανού, Αικατερίνη – Δρούλια, Λουκία – Layton, Evro. Το ελληνικό βιβλίο 1476 – 1830, Αθήνα 1986, σ. 54.. 

(συνεχίζεται... σε επόμενες αναρτήσεις "οι Γιαννιώτες Τυπογράφοι")

"Παναγία Σουμελά - Ντοκιμαντέρ"

"Εκ περάτων συναθροισθέντες..."

     Αθρόα ήταν και φέτος η συμμετοχή των χωριανών στη Θεία Λειτουργία του Δεκαπενταυγούστου στο Ιερό Παρεκκλήσιο Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πετροβουνίου. Στα άχραντα Μυστήρια συμμετείχε το μεγαλύτερο ποσοστό των πιστών, ενώ στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ευλογήθηκε το Ύψωμα ως είθισται. Ακολούθως, στο προαύλιο του Ναού τελέσθηκε το καθιερωμένο μεγάλο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών πάντων των κεκοιμημένων συγχωριανών από του ήρωα Κατσαντώνη και της οικογενείας του μέχρι και σήμερα. Προ του "Δι΄ ευχών" ο εφημέριος Χαροκοπίου και Πετροβουνίου π. Παύλος Βασιλείου ευχήθηκε σε όλους χρόνια πολλά και υγεία, ενώ δεν παρέλειψε την ποιμαντική του παραίνεση για τα διάφορα μικροπροβλήματα που δυστυχώς απασχολούν τις μικρές κοινωνίες, ευχόμενος "...και του χρόνου λιγότερα (τα λόγια)!" 

    Ο Εξωραϊστικός και Αγαθοεργός Σύλλογος Πετροβουνίου "Ο Κατσαντώνης" προσέφερε στους παρευρισκομένους μαζί με τα κόλλυβα, λουκούμι και αναψυκτικά. Η απαραίτητη συνάντηση και συζήτηση μετά την "απόλυση της εκκλησιάς" κράτησε για αρκετή ώρα κάτω από το πουρνάρι της Παναγίας και σε ατμόσφαιρα πανηγυρική συνεχίστηκε στα καφενεία του χωριού.