"Ο Γιάνν΄ Μπούτσορας"

Εις μνήνην 

του αειμνήστου Ιωάννου Δ. Μπούτσορα 

από το Τσίμοβο του Πετροβουνίου.

    Γράφει ο αιδεσιμότατος Ιερεύς 
       π. Δημήτριος Κ. Μπλέτσος,
 εφημέριος Κορίτιανης Ιωαννίνων.

     Ο μπάρμπα Γιάννης, για εμάς που τον ξέραμε, γεννήθηκε στο Τσίμοβο (Μπουτσορέικα) το 1898 πάνω από το γεφύρι του Αράχθου ποταμού, το οποίο είχαν δημιουργήσει οι πρόγονοί του.

       Πάλεψαν πολύ οι γονείς του να τον μεγαλώσουν και αυτόν και τα αδέρφια του κάτω από δύσκολες συνθήκες της εποχής εκείνης. Απελευθερώθηκαν τα Γιάννενα και ο τόπος του από τους Τούρκους κι ο μπάρμπα Γιάννης μεγάλωσε, πήγε στρατιώτης. Πήγε στην Εκστρατεία του Ελληνικού Στρατού στη Μικρά Ασία. Κακουχίες και ταλαιπωρία... Αλλά στάθηκε τυχερός γιατί γύρισε πίσω ζωντανός!

  Και νάτος πάλι με τον πατέρα του μυλωνάς στο Τσίμοβο. Παντρεύτηκε την Παναγιώτα Γεωργούλα (του Βασίλ΄ Σπυρ Κουμπούρ΄) από τα Ποτιστικά, κι απέκτησαν μαζί τρία παιδιά, δύο κορίτσια κι ένα αγόρι. Πάλεψε πολύ να μεγαλώσει τα παιδιά του. Πότε μάστορας με άλλους στα γύρω χωριά και πότε μυλωνάς. 

Ιωάννης Δ. Μπούτσορας

     Άνθρωπος φιλήσυχος και καλοκάγαθος. Πάντα "ναι" και ποτέ "όχι" από το στόμα του μπάρμπα Γιάννη. Καλός συγγενής και άνθρωπος. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω μικρό παιδί στη θέση Βρανιά στο Ελληνικό, που είχε το νερόμυλό του, τον οποίο λειτουργούσε κυρίως το χειμώνα. Μεγαλώνοντας τα κορίτσια του έπρεπε να τα παντρέψει. Όπως και έκανε. Πάντρεψε τη μεγαλύτερη, κι ό,τι είχε από το φτωχοκομπόδεμά του της τα έδωσε για προίκα. 

      Και μετά πάλι φτου κι απ΄ την αρχή για τη μικρότερη. Δύσκολα χρόνια! που να βρεθούν οι λίρες για την προίκα της.Γι΄ αυτό αναγκάστηκε να πουλήσει το νερόμυλό του στη Βρανιά στον Χρήστο Μαντέλη του Ιωάννη, και με τα χρήματα που πήρε προίκισε την κόρη του Ελευθερία ΄κάνοντας γαμπρό τον Κώστα Ηλία από την Κράψη Ιωαννίνων. 

   

 Μετά του έμεινε ο νερόμυλος στο Τσίμοβο, αυτόν μπορούσε να τον δουλεύει όλο το χρόνο γιατί είχε πάντα νερό.   Αλλά πού τα αλέσματα; σταμάτησε να πηγαίνει ο κόσμος με τα αλογομούλαρα και φορτωμένος. Όλα όμως έχουν ένα τέλος! άρχισαν να λειτουργούν οι μύλοι με τις μηχανές πετρελαίου και ρεύματος. Βγήκαν πολλά αυτοκίνητα. Και έτσι τα ζώα αντικαταστάθηκαν από τα τετράτροχα. Πρώτα οι αυλόπορτες και τα χαγιάτια ήταν γεμάτα από ζώα, και τώρα από αυτοκίνητα και μηχανάκια!

Ο Ιωάννης Μπούτσορας ως στρατιώτης
στην Μικρασιατική Εκστρατεία
 (ο δεξιός με το μουστάκι)

        Έτσι, και ο μπάρμπα Γιάννης εγκατέλειψε το Τσίμοβο και το νερόμυλό του, κι εγκαταστάθηκε πλέον μόνιμα στο Χαροκόπι, στη Γκούμα, για την υπόλοιπη ζωή του. Ας προσευχηθούμε στη μνήμη του εμείς η εν τη ζωή, οι συγγενείς και πατριώτες του. Κι ας του ανάβουμε κάπου κάπου κανά κεράκι κόκκινο. Κι ας προσευχόμαστε στον πανάγαθο Θεό μας να τον αναπαύει εκεί ψηλα που είναι η ψυχή του.

         Τώρα το μόνο που έμεινε στο Τσίμοβο, στο φτωχικό σπιτάκι του και στο νερόμυλο είναι τα χαλάσματα... τίποτα δεν έμεινε όρθιο! Τα λυσσαλέα αρπακτικά και αχόρταγα μάτια των ανθρώπων δεν άφησαν τίποτα! Το μόνο που δεν μπόρεσαν να αρπάξουν είναι η τοποθεσία που λέγεται ακόμα Τσίμοβο και Μπουτσοράτικα. Τότε ο άνθρωπος αυτοδημιουργούσε υλικά και σαρκικά. Σήμερα αυτοκακαστρέφεται! Φτάνουν 40 έως 50 χρόνων και λένε έχουμε ακόμα χρόνια μπροστά για παντριά....

        Το μόνο που μένει σε μας τους μεγαλύτερους είναι να προσευχηθούμε στο Θεό να έλθει ο φωτισμός της Θείας Χάριτος στους νέους για να αλλάξουν τρόπο ζώης.

Σας ευχαριστώ!

   Ιερεύς Δημήτριος Μπλέτσος