Λεωνίδας Aστέρης:"Μια ολόκληρη ζωή στα ψαλτήρια της Πόλης"

 O υπεύθυνος και παρουσιαστής της εκπομπής "APXONTAPIKI" της Δημόσιας Τηλεόρασης Mητροπολίτης Δημητριάδος Iγνάτιος, ταξιδεύει στο Φανάρι, στο Oικουμενικό Πατριαρχείο και καταγράφει τη ζωή του Άρχοντα Πρωτοψάλτη της Aγίας του Xριστού Mεγάλης Eκκλησίας Λεωνίδα Aστέρη, του σύγχρονου εκφραστή της αυθεντικής Bυζαντινής Eκκλησιαστικής Mουσικής. Προσκεκλημένος του Σεβασμιωτάτου είναι ο Άρχων Πρωτοψάλτης της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Λεωνίδας Αστέρης. Τα γυρίσματα της εκπομπής έγιναν στο Φανάρι και τον Σύνδεσμο Μουσικοφίλων Πέραν στην Κωνσταντινούπολη. Η πρώτη μεγάλη τηλεοπτική συνέντευξη του Άρχοντος Πρωτοψάλτου Λεωνίδα Αστέρη, κι απ' αυτή την άποψη η εκπομπή - αφιέρωμα σ' αυτόν αποτελεί και μια συμβολή στην καταγραφή των απόψεων ενός μεγάλου της ζώσας ψαλτικής Πατριαρχικής παράδοσης κι ενός γνήσιου Ρωμιού της Πόλης. 

ΠΗΓΗ: http://www.amen.gr/video171

"Ο Ακάθιστος Ύμνος στο Χαροκόπι"

Η ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου 

στον Ιερό Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου Χαροκοπίου 

θα τελεσθεί την Παρασκευή 4 Απριλίου 2014 στις 07:00 μ.μ.

"Ο τρελο-Γιάννης"

Ένα δίτομο έργο  που προσφέρει μεγάλη πνευματική ωφέλεια 

     Η αληθινή ιστορία ενός δια Χριστόν σαλού που έζησε σε μία γειτονιά μέσα στο χάος της Αθήνας. Πίσω από την μάσκα της σαλότητας, βρισκόταν μία σύγχρονη χαρισματική μορφή που μυστικά και αθόρυβα βοηθούσε τους συνανθρώπους του με πολλούς τρόπους…

   Πρόσφερε το υστέρημά του για να ανακουφίσει οικονομικά οικογένειες αλλά και νέους.

    Προσευχόταν θερμά για όλη του τη γειτονιά. Σαν πραγματικός φύλακας άγγελος, προστάτευε άτομα από φυσικούς ή πνευματικούς-ηθικούς κινδύνους. Δεχόταν αγόγγυστα εμπαιγμούς και κοροϊδίες. Κατάφερε να ενώσει τους ανθρώπους μίας γκρίζας και απρόσωπης γειτονιάς.

     Η ιστορία του τρελο-Γιάννη μας συγκινεί αλλά και μας γεμίζει ελπίδα. Αποδεικνύεται ότι και στις μέρες μας ανακαλύπτουμε διαμάντια μέσα στους βούρκους…

    Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το κεφάλαιο «Η κρυφή ζωή του Γιώργου, του φορτηγατζή-χούλιγκαν». Επιλέξαμε τη συγκεκριμένη ιστορία, γιατί ο Γιώργος είναι μία φυσιογνωμία που αντιπροσωπεύει το μέσο Έλληνα, το συνηθισμένο άνθρωπο, τον άμεσο αποδέκτη των μηνυμάτων της Νέας Εποχής, τη θρυμματισμένη, άχαρη, σαρκική, υλιστική και απρόσωπη «προσωπικότητα» που έχει διαμορφώσει ο 21ος αιώνας. Όλοι μας λοιπόν, μπορούμε να δούμε στον καθρέφτη του Γιώργου το δικό μας πρόσωπο, τα δικά μας δεσμά που μας  κρατούν αγκυλωμένους στη γη. Όλοι μας, μέσα απ’ αυτήν την ιστορία, μπορούμε να γίνουμε θεατές της συντριβής του υλισμού, του θανάτου της σαρκολατρείας, του ξεφτίσματος της έπαρσης και της αλαζονείας και να γοητευτούμε απ’ την ακαταμάχητη δύναμη του Χριστού μέσω του φορέα της χάριτός Του, του τρελο-Γιάννη!

Ονομάζομαι Γιώργος… Γεννήθηκα σε ένα χωριό της Μεσσηνίας αλλά από την εφηβική σχεδόν ηλικία ήρθα στην Αθήνα για να δουλέψω. Με το ζόρι τελείωσα την Γ’ τάξη Γυμνασίου. Δεν τα αγαπούσα και πολύ τα γράμματα. Ένας θείος μου είχε κατάστημα στην κεντρική Λαχαναγορά στο Ρέντη και με πήρε στη δούλεψή του. Έπιανα δουλειά τα χαράματα και σχολούσα πριν το μεσημέρι. Είχαμε είδη μαναβικής. Η καθημερινή ασχολία μου, εκτός της εργασίας, όμως, ήταν η ομάδα του Ολυμπιακού και οι γυναίκες.

   Με την ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού είχα αναπτύξει μία ψυχική σύνδεση που επηρέαζε σχεδόν όλη τη ζωή μου. Η πορεία της ομάδας κατά κάποιο περίεργο τρόπο έπαιζε ουσιαστικό ρόλο στην καθημερινότητά μου. Χαιρόμουν και γλεντούσα με τις νίκες. Έπινα, χόρευα, φώναζα. Ένιωθα ευτυχής. Απογοητευόμουν και απελπιζόμουν με τις ήττες και τα έσπαγα. Τσακωνόμουν, απομονωνόμουν απ’ όλους. Και με το ζόρι πήγαινα ακόμη και στη δουλειά. Η άλλη ασχολία μου ήταν οι γυναίκες. Όλα σχεδόν τα χρήματα τα σπαταλούσα ως έφηβος σε επισκέψεις σε οίκους ανοχής και σε μπαρ με γυναίκες. Ο κοινωνικός περίγυρος των φίλων μου με είχε κάνει να βλέπω κάθε γυναίκα ως κινούμενο δοχείο ηδονής. Τη θεωρούσα αδύναμη και υποβαθμισμένη και δεν σας κρύβω πως πολλές φορές βιαιοπραγούσα πάνω της. Επίκεντρο στις σχέσεις που δημιουργούσα ήταν η επίδειξη δύναμης και ανδρικού εγωισμού.

«Αντιπολίτευση» η Εκκλησία

      Όπως καταλαβαίνετε μ’ όλα αυτά ήταν φυσικό να βλέπω την Εκκλησία ως «αντιπολίτευση» στην άσωτη ζωή μου. Η όποια σχέση μου με την Εκκλησία οφείλεται στη μάνα μου και στη γυναίκα μου. «Δεν φοβάσαι το Θεό, βρε παιδί μου;» έλεγε η καημένη η μάνα μου, όταν καταλάβαινε πως παραστρατούσα. «Μείνε εσύ, ρε μάνα, μία ζωή με τα παραμύθια των παπάδων. Δεν βλέπεις πως η ζωή πάει μπροστά. Κοίταξε μωρέ να γλεντήσεις και να περνάς καλά και άσε τα περί του Θεού. Τον είδες μωρέ ποτέ το Θεό;» της απαντούσα. Εκείνη κουνούσε το κεφάλι και δεν μιλούσε. Μόνο με σταύρωνε. […]

      Αργότερα ο Γιάννης παντρεύτηκε μία πολύ καλή κοπέλα με πνευματική ζωή, την Ελευθερία, αλλά έμεινε αδιόρθωτος και συνέχισε την ίδια άσωτη ζωή. Παρακολουθείστε τη συνέχεια εν συντομία:

[…]

     Βέβαια το όλο σκεπτικό περί των γυναικών με εμπόδιζε να της συμπεριφέρομαι ισότιμα. Πολλές φορές ξέφευγα και την απατούσα. Έφθασα στο σημείο να δημιουργήσω ερωτική σχέση με την ξαδέλφη της, η οποία ήταν παντρεμένη! Τα ισοπέδωνα όλα μπροστά στο πάθος και στη νοοτροπία να αντιμετωπίζω κάθε γυναίκα ως δοχείο ηδονής. Αυτή ακριβώς την περίοδο άρχισαν και τα οικονομικά προβλήματα στο σπίτι, μιας και η ξαδέλφη ζητούσε συνεχώς χρήματα προκειμένου να δικαιολογείται στον άνδρα της ότι δήθεν εργάζεται ως πλασιέ! Με μαθητική ακρίβεια καταστρέφονταν δυο οικογένειες. Δεν σας κρύβω πως πέραν των κινδύνων της αποκάλυψης ένιωθα διαρκώς να με σφίγγει μία θηλιά στο λαιμό. Ήμουν για πρώτη φορά στη ζωή μου σε αδιέξοδο.

     Και δεν έφθαναν όλα αυτά ήρθε και η αρρώστια της κόρης μου, η οποία εντελώς ξαφνικά παρουσίασε φύσημα στην καρδιά. Οι γιατροί στο Ωνάσειο (νοσοκομείο) μας έλεγαν πως δεν θα αποφύγει το χειρουργείο. Η γυναίκα μου όμως, είχε την ελπίδα της στον Χριστό και την Παναγία και προσευχόταν να μην μπει η Θεοδωρίτσα μας σ’ αυτή την περιπέτεια. Τελικά έγινε καλά προς έκπληξη όλων ακόμη και των γιατρών! Η Ουρανία μιλούσε για θαύμα αλλά εγώ απέδιδα τη θεραπεία της στα φάρμακα που της έδωσαν… Τόσο μυαλό είχα τότε!

    Έβλεπα την καλοσύνη της Ουρανίας και έφτυνα τον ίδιο μου τον εαυτό. Προσπαθούσα απεγνωσμένα να βρω ελαττώματα στη γυναίκα μου για να δικαιολογήσω τις παράνομες πράξεις μου. Την άφηνα χωρίς λεφτά, λέγοντας πως δεν πάει η δουλειά καλά. Ξεσπούσα στα παιδιά χωρίς να φταίνε σε τίποτε. Και εκείνη η κακομοίρα έλεγε. «Δεν πειράζει Γιώργο, ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει. Θα δώσει ο Θεός! Εσύ να είσαι καλά».

   Και ο Θεός πράγματι έδωσε αυτό το ευλογημένο δρομολόγιο στη γειτονιά του αγγέλου Ιωάννη. Γιατί για μένα ο μακαρίτης ήταν ο φύλακας άγγελος που με τράβηξε μέσα από το βούρκο της ακολασίας. Μόνο τρελός δεν ήταν. Τετρακόσια τα είχε γιατί έβλεπε με άλλα μάτια. Η μόνη τρέλα του ήταν η αγάπη του προς τον Χριστό. […]

—Γιώργο από σήμερα φόρεσες για καλά τη φανέλα –όχι του Ολυμπιακού- αλλά του ουρανού. Το αν θα γίνεις καλός παίχτης και βάζεις γκολ εξαρτάται αποκλειστικά από σένα. Να πάρε αυτό το χαρτί. Περιγράφει τις μπάλες του ουρανού. Κοίταξε να παίζεις μ’ αυτές καλά και να γεμίσεις τα δίκτυα με πολλά γκολ. Το χαρτί έγραφε τις δέκα εντολές. Να ξέρεις ακόμη ότι τα πόδια σου γίνονται δυνατά και άτρωτα με την ταπείνωση και τη θυσία. Και την ταπείνωση και τη θυσία θα τη μάθεις από τον γέροντα προπονητή στη θεία εξομολόγηση και στη θεία Κοινωνία. Πιστεύω πως θα γίνεις πολύ δυνατός σέντερ-φορ!… […]

    Από τότε ανέπτυξα μια πολύ καλή σχέση με τον μακαρίτη. Γνώρισε την Ουρανία και τα παιδιά. Τον είχα ρωτήσει μάλιστα πώς γνώριζε όλα αυτά που μου αποκάλυψε. Και εκείνος εντελώς φυσιολογικά απάντησε. —Να, είδα το φύλακα άγγελό σου, που στεκόταν απόμερα και έκλαιγε και τον ρώτησα, γιατί κλαίει… Τώρα όμως είναι πολύ χαρούμενος!

ΠΗΓΗ:http://www.xfd.gr/%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1/%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82/%CE%BF-%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B2-%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82

"Ένας Δεσπότης από τη ΝΑSA"

    Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1954, όπου και έκανε τις βασικές σπουδές του. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Αστροφυσική στὸ Harvard (Master of Arts) και Μηχανολογία  στο Τεχνολογικό  Ινστιτούτο της Μασσαχουσέττης (ΜΙΤ) (Master of Science in Mechanical Engineering).  

      Οι διδακτορικές σπουδές του στο HST (κοινό πρόγραμμα Harvard και ΜΙΤ) επικεντρώθηκαν στον τομέα της Βιοϊατρικής Τεχνολογίας (Βιορευστοδυναμική, Μαθηματική Φυσιολογία, Αιμοδυναμική της καρδιάς και των αγγείων). 

      Εργάστηκε ως ερευνητής και επιστημονικός συνεργάτης στο  Αγγειολογικό  Εργαστήριο του New England Deaconess Hospital, στο Τμήμα  Αναισθησιολογίας του Massachusetts General Hospital και στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Boston Children’s Hospital. Επίσης, διετέλεσε επί διετία επιστημονικός σύμβουλος μεγάλων εταιρειών σε θέματα Διαστημικής Ιατρικής Τεχνολογίας. 

      Παράλληλα με την επιστημονική του έρευνα, σπούδασε τη Θεολογία στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης, όπου έλαβε τους τίτλους Master of Theological Studies και Master of Theology, και στη συνέχεια στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου ανακηρύχθηκε διδάκτορας στον τομέα της Βιοηθικής. Το 2008 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. 

     Τον Δεκέμβριο του 1993 ίδρυσε και ανέλαβε τη διεύθυνση του πρώτου στην Ελλάδα Κέντρου Βιοϊατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας και έκτοτε συστηματικά ασχολείται με την Ορθόδοξη Βιοηθική και τις κοινωνιολογικές επιπτώσεις της Βιοϊατρικής.  

     Είναι μέλος της Εθνικής Επιτροπής Δεοντολογίας του Ε.Ο.Φ. και πρόεδρος της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος, γιὰ μία δε πενταετία διετέλεσε και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας και για δώδεκα χρόνια μέλος του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων. 

      Ως πρόεδρος της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος, ανέλαβε την εκπροσώπησή της σε παγκόσμια εκκλησιαστικά, θρησκευτικά και πολιτικά όργανα, όπως στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, στο Βατικανό και στην Αγγλικανική Εκκλησία, είναι δε ο επικεφαλής της ομάδας σύνταξης και επεξεργασίας των επισήμων βιοηθικών κειμένων της Εκκλησίας της Ελλάδος, σχετικά με τις μεταμοσχεύσεις, την ευθανασία, τις αναπαραγωγικές τεχνικές και την βιοηθική της άνοιας. 

   Κατά τα τέσσερα χρόνια της εργασίας του στο Νοσοκομείο Παίδων της Βοστώνης, συμμετείχε ενεργά σε συλλογική προσπάθεια συμπαραστάσεως μικρών παιδιών και των οικογενειών τους, πολλές φορές με ασθένειες τελικού σταδίου. Η προσωπική συμμετοχή και ο διάλογος με το πρόβλημα του πόνου και την πρόκληση του θανάτου έγινε αργότερα όρος καθημερινής ζωής της ως κληρικού διακονίας του.  

     Αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας του, είναι η ίδρυση μιας πρότυπης Μονάδας Ανακουφιστικής Φροντίδας, που με το όνομα «ΓΑΛΙΛΑΙΑ» λειτουργεί στα Σπάτα Αττικής και σε συνεργασία με το  Αντικαρκινικό Νοσοκομείο «Άγ. Σάββας», περιθάλπει σε ολιστική βάση, εντελώς δωρεάν, καρκινοπαθείς της περιοχής των Μεσογείων και της Λαυρεωτικής. 

      Στην παρούσα φάση το πρόγραμμα λειτουργεί στη βάση της Κατ’ Οίκον Φροντίδας και της Ημερήσιας Φροντίδας, προγραμματίζεται δε σύντομα και η δημιουργία ξενώνα (hospice) για περίθαλψη βραχείας διαρκείας. Παράλληλα, με δική του πρωτοβουλία, οργανώνεται και η λειτουργία δύο ξενώνων μακράς νοσηλείας για νευρομυϊκούς ασθενείς (δυστροφία Ducénne, Νόσος Κινητικού Νευρώνα κ.λπ.), ένας στην Κύπρο και ένας στα Μεσόγεια, όπως και ένα σύγχρονο Κέντρο Άνοιας στην περιοχή της Παιανίας.

      Στα πλαίσια της προσφοράς του στον ευρύτερο τομέα της υγείας και των ασθενών, θα πρέπει να αναφερθεί ο πλήρης εξοπλισμός (κλίνες, αναπνευστήρες, αντλίες, monitors) της Μονάδας Ανάνηψης Καρδιοχειρουργημένων Ασθενών του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» και φυσικά οι χορηγίες σε νοσοκομειακές μονάδες (Αγγειοχειρουργική, Αρεταίειο Νοσοκομείο Αθήνας) και ερευνητικά προγράμματα, η χορήγηση υποτροφιών σε φοιτητές, ειδικευόμενους ιατρούς, ή η οικονομική ενίσχυση κοινωφελών ιδρυμάτων του δημοσίου ή ιδιωτικών φορέων.

     Μοναχός εκάρη στην Ι. Μονή Στομίου Κονίτσης υπό του μακαριστού Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Σεβαστιανού, ο οποίος και τον χειροτόνησε διάκονο μεν στις 19 Μαρτίου 1989, πρεσβύτερο δε στις 10 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους. Αξιοσημείωτη είναι η πνευματική σχέση του με το Άγιον Όρος, όπου και εγκαταβίωσε επί δυόμιση χρόνια. Το 1994 ενεγράφη στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, τον δε Απρίλιο του 2000, εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός στο Κάθισμα του Αγ. Ιωάννου Θεολόγου της ως άνω Μονής. Για 14 χρόνια διακόνησε ως ιερομόναχος στο Σιμωνοπετρίτικο Μετόχι της Αναλήψεως, στον Βύρωνα. Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής εξελέγη τον Απρίλιο του 2004.

ΠΗΓΗ:http://www.imml.gr/index.phpoption=com_content&view=article&id=270&Itemid=547

"Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου - ερμηνεία της εικόνας"

     Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι η αρχή όλων των Δεσποτικών εορτών. Στο απολυτίκιο της εορτής ψάλλουμε: "σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ' αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις...".

      Το περιεχόμενο της εορτής αναφέρεται στο γεγονός κατά το οποίο ο αρχάγγελος Γαβριήλ – ο άγγελος εκείνος με τον οποίο συνδέονται όλα τα γεγονότα που έχουν σχέση με την ενανθρώπηση του Χριστού – επισκέφθηκε με εντολή του Θεού την Παναγία και την πληροφόρησε ότι έφθασε ο καιρός της σαρκώσεως του Λόγου του Θεού, και ότι αυτή θα γίνη η μητέρα Του. (βλ. Λουκά α', 26-56).

      Η λέξη "ευαγγελισμός" αποτελείται από δύο επί μέρους λέξεις, ήτοι εύ και αγγελία, και δηλώνει την καλή είδηση, την καλή αγγελία. Πρόκειται για την πληροφορία που δόθηκε δια του αρχαγγέλου ότι ο Λόγος του Θεού θα ενανθρωπήση για την σωτηρία του ανθρώπου. Ουσιαστικά πρόκειται για την εκπλήρωση της υποσχέσεως του Θεού, που δόθηκε μετά την πτώση του Αδάμ και της Εύας (βλ. Γεν. γ', 15), η οποία λέγεται πρωτευαγγέλιο. Γι' αυτό, η πληροφορία της ενανθρωπήσεως του Λόγου του Θεού είναι η μεγαλύτερη είδηση μέσα στην ιστορία.

  Ο αρχάγγελος Γαβριήλ απεκάλεσε την Παναγία "κεχαριτωμένη". Της είπε: "Χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού, ευλογημένη συ εν γυναιξίν" (Λουκ. α', 28-29). Η Παναγία αποκαλείται "κεχαριτωμένη" και χαρακτηρίζεται "ευλογημένη", αφού ο Θεός είναι μαζί της.

        Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, και άλλους αγίους Πατέρας, η Παναγία είχε ήδη χαριτωθή, και δεν χαριτώθηκε την ημέρα του Ευαγγελισμού. Παραμένοντας μέσα στα άγια των αγίων του Ναού έφθασε στα άγια των αγίων της πνευματικής ζωής, που είναι η θέωση. Εάν το προαύλιο του Ναού προοριζόταν για τους προσηλύτους και εάν ο κυρίως Ναός για τους ιερείς, τα άγια των αγίων προορίζονταν για τον αρχιερέα. Εκεί εισήλθε η Παναγία, δείγμα ότι έφθασε στην θέωση. Είναι γνωστόν ότι στην χριστιανική εποχή ο νάρθηκας προοριζόταν για τους κατηχουμένους και τους ακαθάρτους, ο κυρίως ναός για τους φωτισθέντας, τα μέλη της Εκκλησίας, και τα άγια των αγίων γι' αυτούς που έφθασαν στην θέωση.

      Έτσι, η Παναγία είχε φθάσει στην θέωση και πριν ακόμη δεχθή την επίσκεψη του αρχαγγέλου. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησε μια ειδική μέθοδο Θεογνωσίας και Θεοκοινωνίας, όπως ερμηνεύει θαυμάσια και θεόπνευστα ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Πρόκειται για την ησυχία, την ησυχαστική οδό. Κατάλαβε η Παναγία ότι δεν μπορεί κανείς να φθάση στον Θεό με την λογική, την αίσθηση, την φαντασία και την ανθρώπινη δόξα, αλλά δια του νού. Έτσι νέκρωσε όλες τις δυνάμεις της ψυχής που προέρχονται από την αίσθηση, και δια της νοεράς προσευχής ενεργοποίησε τον νού. Με αυτόν τον τρόπο έφθασε στην έλλαμψη και την θέωση. Και γι' αυτό αξιώθηκε να γίνη Μητέρα του Χριστού, να δώση την σάρκα της στον Χριστό. Δεν είχε απλώς αρετές, αλλά την θεοποιό Χάρη του Θεού.

     Η Παναγία είχε το πλήρωμα της Χάριτος του Θεού, συγκριτικά με τους ανθρώπους. Βέβαια, ο Χριστός, ως Λόγος του Θεού, έχει όλο το πλήρωμα των Χαρίτων, αλλά και η Παναγία έλαβε το πλήρωμα της Χάριτος από το πλήρωμα των Χαρίτων του Υιού της. Γι' αυτόν τον λόγο σε σχέση με τον Χριστό είναι κατώτερη, αφού ο Χριστός είχε την Χάρη κατά φύσιν, ενώ η Παναγία κατά μετοχήν, σε σχέση όμως με τους ανθρώπους είναι ανώτερη.

   Η απάντηση της Παναγίας στην πληροφορία του αρχαγγέλου ότι θα αξιωθή να γεννήση τον Χριστό ήταν εκφραστική: "Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου" (Λουκ. α', 38). Φαίνεται εδώ η υπακοή της Παναγίας στον λόγο του αρχαγγέλου, αλλά και η υπακοή της στον Θεό, για ένα γεγονός που ήταν παράδοξο και παράξενο για την ανθρώπινη λογική. Έτσι υποτάσσει την λογική της στο θέλημα του Θεού.

        Η ένωση της θείας με την ανθρώπινη φύση στην υπόσταση του Λόγου, μέσα στην κοιλία της Θεοτόκου, συνιστά την άμεση θέωση της ανθρωπίνης φύσεως. Δηλαδή, από την πρώτη στιγμή που ενώθηκε η θεία με την ανθρώπινη φύση υπάρχει θέωση της ανθρωπίνης φύσεως.

       Τη συμβολή της Θεοτόκου στη σάρκωση του Λόγου του Θεού φέρνει η Εκκλησία μας στη μνήμη των πιστών με την εορτή του Ευαγγελισμού. Η ακολουθία της εορτής είναι στηριγμένη στην αφήγηση του Ευαγγελιστή Λουκά:

«Εν δε τω μηνί τω έκτω απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού εις πόλιν της Γαλιλαίας, ή όνομα Ναζαρέτ, προς παρθένον μεμνηστευμένην ανδρί, ω όνομα Ιωσήφ, εξ οίκου Δαυιδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ. Και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν είπε χαίρε, κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου, ευλογημένη συ εν γυναιξίν. Η δε ιδούσα διεταράχθη επί τω λόγω αυτού, και διελογίζετο ποταπός είη ο ασπασμός ούτος. Και είπεν ο άγγελος αυτή, μη φοβού, Μαριάμ, εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ. Και ίδου συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος έσται μέγας και υιός υψίστου κληθήσεται, και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυίδ του πατρός αυτού, και βασιλεύει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος. Είπε δε Μαριάμ προς τον άγγελον, πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω; Και αποκριθείς ο άγγελος είπεν αυτή, Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε, και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι, διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού... Είπε δε Μαριάμ, ιδού η δούλη Κυρίου, γενοιτό μοι κατά το ρήμα σου. Και απήλθεν απ'; αυτής ο άγγελος» (Από το Ευαγγέλιο της εορτής, Λουκ. 1, 26-38).

     Τα όσα εξιστόρησε πιο πάνω ο ιερός Ευαγγελιστής, συνοψίζονται στο απολυτίκιο της εορτής του Ευαγγελισμού, «Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον (= η αρχή, η βάση), και του απ'; αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις, ο Υιός του Θεού, Υιός της Παρθένου γίνεται, και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται. Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν, Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου». Το απολυτίκιο, καθώς και οι λοιποί ύμνοι της εορτής, ζωντανεύει τη σκηνή, τη στιγμή που ο αρχάγγελος Γαβριήλ αναγγέλει στην Παρθένο Μαρία ότι με την επισκίαση του Αγίου Πνεύματος θα γίνει η Μητέρα του Θεού.

       Εκείνα που αφηγείται ο Ευαγγελιστής Λουκάς και με την ωραία γλώσσα της ποίησης διαλαλούν οι ύμνοι της Εκκλησίας, τα προβάλλει η βυζαντινή εικόνα του Ευαγγελισμού. Η στάση των προσώπων, η έκφραση και οι χειρονομίες τους, καθώς τα χρώματα και οι λεπτομέρειες της παράστασης, υπομνηματίζουν το γεγονός.

http://www.paterikiorthodoxia.com/2013/03/3589.html

"80 χρόνια από τον θάνατο του Θεόφιλου"

Γράφει ο Δημήτριος Β. Χήτος

       Ογδόντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ημέρα θανάτου του μεγάλου Έλληνα λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου Κεφαλά-Χαντζημιχαήλ. Αποτελεί κι αυτός μια ακόμη περίπτωση 'Έλληνα καλλιτέχνη που ήταν τόσο καλά γαλουχημένος από το πλούσιο ρωμαίικο παρελθόν, ώστε να τον αρνηθεί  η " Έλλάδα" των ημερών του, για να τον αναγνωρίσουν το μεγαλείο της προσωπικότητάς του, το εξαιρετικό ταλέντο του, την πρωτότυπη και γνήσια τέχνη του και το σπουδαίο έργο του οι επερχόμενες γενεές. 

       Γεννημένος στη Βαρειά της Λέσβου από φτωχή οικογένεια, κατάφερε να αναδείξει το πηγαίο ταλέντο του στη ζωγραφική αξιοποιώντας τις γνώσεις που έλαβε κοντά στον αγιογράφο παππού του (από τη μητέρα του).  Σε εφηβική ηλικία εγκατέλειψε την οικογενειακή στέγη για να εργαστεί ως θυροφύλακας στο Ελληνικό Προξενείο της Σμύρνης μέχρι την ημέρα του ερχομού του στην πόλη του Βόλου, στα τέλη του 19ου αιώνα (1897;). Η πόλη του Βόλου και το Πήλιο, κυρίως, ήταν ο χώρος όπου έδρασε τον περισσότερο καιρό ο Θεόφιλος ασκώντας την τέχνη του αντί "πινακίου φακής".Ο κτηματίας Ιωάννης Κοντός εκείνη την εποχή στάθηκε προστάτης του Θεοφίλου, για λογαριασμό του οποίου ο τελευταίος δημιούργησε πολλά από τα έργα του. Η εκκεντρικότητα του χαρακτήρα του αποτέλεσε μεγάλο εμπόδιο στη δημιουργία αξιόπιστης φήμης και στην αποδοχή του από το περιβάλλον του. Ειδικά η εμμονή του στη διατήρηση της ελληνικής αμφίεσης (φορούσε πάντα τη φουστανέλα) προσέκρουε στο επιμελώς οικοδομούμενο ευρωπαϊκό "image" των νεοελλήνων εκείνης της εποχής, με αποτέλεσμα τον μόνιμο χλευασμό! 

       Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 αναχωρεί από το Βόλο για την πατρίδα του τη Λέσβο εξαιτίας μιας κακόγουστης φάρσας που, όταν κάποιος θέλοντας να διασκεδάσει τον έριξε από τη σκάλα όπου ήταν ανεβασμένος για να ζωγραφίσει!

        Στη Λέσβο πλέον για τα λίγα χρόνια ακόμη που έζησε συνέχισε την τέχνη του για να εξασφαλίζει τον καθημερινό άρτο. Καθοριστική ήταν η γνωριμία του με τον κριτικό τέχνης Στρατή Ελευθεριάδη στον οποίο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η αναγνώριση της αξίας του έργου του Θεοφίλου αλλά και η διεθνής προβολή του, που ωστόσο σημειώθηκε μετά το θάνατό του. 

            Στις 24 Μαρτίου του 1934 ο Θεόφιλος πέθανε στη Λέσβο, μάλλον από τροφική δηλητηρίαση. Τον επόμενο χρόνο τα έργα του εκτέθηκαν στο Μουσείο του Λούβρου ως δείγματα της δουλειάς ενός γνήσιου λαϊκού ζωγράφου της Ελλάδας... 

Παρακολουθείστε 

την αφιερωμένη στο μεγάλο Έλληνα ζωγράφο 

Θεόφιλο, 

ομώνυμη ελληνική ταινία του 1987:

"Η καθολικότητα της Εκκλησίας"

 Γράφει ο Διονύσιος Πομόνης

          Απόφοιτος 

   Α.Ε.Α Βελλάς Ιωαννίνων 

      Η Εκκλησία, ως θεανθρώπινος οργανισμός είναι κοινωνία πνευματική αλλά και ιστορικό καθίδρυμα, αφού ο Θεός ενεργεί δια των προσώπων, εν τόπω και χρόνω. Συνυπάρχουν δηλαδή εντός αυτής το θείο και το ανθρώπινο στοιχείο, το ορατό και το αόρατο. ο Ιησούς Χριστός ίδρυσε το παρατεινόμενο στους αιώνες μυστικό Σώμα Του, την Εκκλησία, η οποία είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική.  

         Ερμηνεύοντας τον όρο "Καθολικότητα της Εκκλησίας", εννοούμε'' τον τρόπο με τον οποίο όλοι οι ανά τον κόσμο χριστιανοί τηρούν και βιώνουν τη μια και ορθή πίστη... Η Εκκλησία αντλεί την καθολικότητά της από τον ίδιο το Χριστό, ο Οποίος ενσαρκώθηκε και θυσιάστηκε για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων" (Στ. Πορτελάνος, Το Σχίσμα Ρώμης - Κωνσταντινούπολης και η πολεμική αντιπαράθεση Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, στο έργο "Η Ορθοδοξία ως κληρονομιά", τ. Β΄, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 2001, σσ. 50-51). Εννοούμε δηλαδή, ότι έχει δυο έννοιες: την τοπική και την τροπική. Με την τοπική έννοια η Εκκλησία λέγεται Καθολική διότι σκοπό της έχει να εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο και να περιπτύξει τον κόσμο αυτό, σύμφωνα με την εντολή του Χριστού στους μαθητές Του : "πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος" (Ματθ. ιθ΄, 20). Με την τροπική τώρα έννοια, λέγεται Καθολική, διότι κατέχει το όλον, που απαρτίζει την Ενότητά της, δηλαδή τη μία πίστη, μία λατρεία, ένα πολίτευμα (Βλ. Ανδρέα Θεοδώρου, Απαντήσεις σε ερωτήματα δογματικά, εκδ. Α.Δ.Ε.Ε., Αθήνα 1997, σ. 143).  

          Την Καθολικότητα αυτή η Εκκλησία την βίωνε και την βιώνει οντολογικά στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, όπου τα μέλη της συνέρχονται "επί το αυτό" (Α΄ Κορ. ια΄, 20) για να γευθούν του κοινού Ποτηρίου, του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, και να ενωθούν κάτω από την κοινή πίστη σε ένα Σώμα με κεφαλή το Χριστό και μέλη κάθε έναν εξ ημών. Τα ιερατικά λειτουργήματα του Επισκόπου, του Πρεσβυτέρου και του Διακόνου, όπως διαμορφώθηκαν στην Εκκλησία από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, συμβάλουν και αυτά στη διατήρηση της Καθολικότητας της, χωρίας ποτέ αυτά να αποτέλεσαν εξουσιαστικά λειτουργήματα επιβολής. Διότι, "κανένα πρόσωπο ή αρχή δεν μπορεί να αντικαταστήσει ή να διαδεχτεί τη θέση του Χριστού μέσα στην Εκκλησία, ο Οποίος είναι διαρκώς Παρών για όλους" (Στ. Πορτελάνος, Το Σχίσμα Ρώμης - Κωνσταντινούπολης και η πολεμική αντιπαράθεση Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, στο έργο "Η Ορθοδοξία ως κληρονομιά", τ. Β΄, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 2001, σ. 51).   

             Την Καθολικότητα όμως αυτή σε θέματα πίστεως και τάξεως την κλονίζει η διαστρέβλωση των παραπάνω "καταστατικών αρχών" που με αγώνες και θυσίες η Εκκλησία όρισε και κατέγραψε στον "κατασταστικό χάρτη" λειτουργίας της. Πολλές φορές όμως στο διάβα της ιστορίας, εξαιτίας ανθρωπίνων αδυναμιών, εγωιστικών συμπεριφορών, αμαρτιών και παθών, συνεργούντος του μισούντος την ανθρώπινη σωτηρία διαβόλου, επέρχεται η διάσπαση, η διαίρεση, η κατατομή, το σχίσμα του Αγίου Του Σώματος, σε θέματα πίστεως, λατρείας ή διοικητικής φύσεως.  

"Ψήγματα Εκκλησιαστικής Ιστορίας της Ηπείρου" (α΄)

Γράφει ο Ευάγγελος Κίτσος

Απόφοιτος 

Α.Ε.Α. Βελλάς Ιωαννίνων        

 † Ο από Νικοπόλεως και Πρεβέζης 

 Μητροπολίτης Προύσης 
και Τοποτηρητής Του Οικουμενικού Θρόνου
κυρός Δωρόθεος Μαμμέλης.

    Ο Μητροπολίτης  Νικοπόλεως κυρός Δωρόθεος Μαμμέλης, γεννήθηκε στη Σιγή της Προποντίδος, η οποία εκκλησιαστικώς υπάγεται στη Ι. Μητρόπολη Προύσης. Απεφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης το 1884, αριστούχος, με εναίσιμον επί τω πτυχίω διατριβήν με θέμα,"Η Αρμενική Εκκλησία χωλαίνουσα τοίς περί την Πίστην".

    Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στη Χάλκη υπηρέτησε ως Διευθυντής στην Κοινότητα Χρυσοκεράμου (Κουζκουντζουκίου) Χαλκηδόνος, χειροτονηθείς Διάκονος διακόνησε τη Γεροντική Μητρόπολη Χαλκηδόνος ως Αρχιδιάκονος και Πρωτοσύγκελος, με Μητροπολίτες τον Καλλίνικο και τον Ιωακείμ.

     Το 1892 έπειτα από αίτηση του Μητροπολίτου Ηρακλείας Γερμανού, μετέπειτα Οικουμενικού Πατριάρχου, εξελέγη υπό της Αγίας και Ιεράς Συνόδου Επίσκοπος Καλλιουπόλεως και Μαδύτου. Ύστερα από ευδόκιμη εκεί τετραετή διακονία εξελέγη Μητροπολίτης Γρεβενών το 1896. 

  Υπήρξε Μόνιμο Μέλος της Ιεράς Συνόδου επί Πατριαρχείας Κωνσταντίνου Ε', συμμετείχε μάλιστα στην Πατριαρχική Εκλογή του 1901, στηρίζοντας την εκ δευτέρου ανάρρηση στο θρόνο του Ιωακείμ Γ΄. Ο διορατικός Πατριάρχης Ιωακείμ γνωρίζοντας τα προσόντα και τις ικανότητες του Δωροθέου επρότεινε στην Ιερά Σύνοδο της μετάθεσή του στη Μητρόπολη Νικοπόλεως και Πρεβέζης. 

      Το Σεπτέμβριο του 1901 μετατίθεται στην Πρέβεζα όπου και θα διακονήσει έως τον Οκτώβριο του 1908.  Στη νέα του Επαρχία θα αποδείξει την εμπιστοσύνη με την οποία τον περιέβαλε η Μητέρα Εκκλησία εκ νέου. Οι σχέσεις του με τις Οθωμανικές Αρχές ήταν άριστες. Εφρόντιζε να πράττει πάντοτε το Λόγο Του Αποστόλου Παύλου, "εξαγοραζόμενος τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισί…". Έσωσε με παροιμοιώδη μάλιστα τρόπο δύο νεαρούς Πρεβεζιάνους οι οποίοι είχανε βλασφημήσει το Μωάμεθ. Με τη διορατικότητα του προετοίμασε το λαό της επαρχίας του για την απελευθέρωση, την οποία βέβαια εκείνος δεν είδε στη Πρέβεζα. Ίδρυσε σχολεία και υποστήριζε τα κοινοτικά ζητήματα της Επαρχίας του με δεξιότητα και προλάμβανε τις έριδες και τις διχοστασίες. 

      Το 1908 εκλήθη εκ νέου Συνοδικός Σύνεδρος στην Πόλη όπου και ανέλαβε τη Προεδρεία του ονομαστού Ιωακειμείου Παρθεναγωγείου. Εκτιμώντας η Μητέρα Εκκλησία τις υπηρεσίες του, τον Οκτώβριο του ιδίου έτους τον ανέδειξε Ποιμενάρχη της ιδιαιτέρας του Πατρίδος, της Προύσας, την οποία εποίμανε έως της κοιμήσεως του το 1921. 

        Ως πεπαιδευμένος ιεράρχης έπαιξε σπουδαίο ρόλο στα του Φαναρίου, με αποτέλεσμα να διορισθεί πρόεδρος της ιστορικής Μεγάλης του Γένους σχολής, του Πνευματικού Δικαστηρίου του Πατριαρχείου, του Ζαππείου Παρθεναγωγείου, καθώς και του Δ.Ε.Μ.Σ. (Διαρκούς Εθνικού Μικτού Συμβουλίου).

        Τον Οκτώβριο του 1918, έπειτα από την κανονική εκ του θρόνου παραίτηση του Πατριάρχου Γερμανού Ε', εξελέγη Τοποτηρητής του Πατριαρχικού Θρόνου. Για Τρία έτη διηύθυνε τα της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας, χωρίς να εκλεγεί Πατριάρχης, έως της κοιμήσεώς του, την 6η Μαρτίου 1921.       Εκοιμήθη στο Λονδίνο, το οποίο και είχε επισκεφθεί επίσημα ως Πρόεδρος της συνοδικής αντιπροσωπείας για τα Εθνικά Ζητήματα. Η σορός του μεταφέρθηκε και ενταφιάσθηκε στην Ιερά Πατριαρχική Μονή Βαλουκλή, ένθα και οι τάφοι των Πατριαρχών.

    Κατά της διάρκεια της Τοποτηρητείας του κατεβλήθη προσπάθεια αναδιοργάνωσης των εσωτερικών ζητημάτων του Πατριαρχείου, συγκροτήθηκαν επιτροπές για διάφορα θέματα γενικότερου ενδιαφέροντος (ημερολογιακού ζητήματος, προσεγγίσεως μετά των άλλων Εκκλησιών κ.λ.π.). Στον τομέα της προσέγγισης μετά των άλλων Εκκλησιών ήταν σημαντική η προσφορά του. Το 1920, εξεδόθη Εγκύκλιος Συνοδική προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού. Καλλιεργήθηκαν σχέσεις μετά της Αγγλικανικής Ομολογίας.

     Κατά της διάρκεια της Τοποτηρητείας του  δεν μετετέθη ούτε εξελέγη κανένας Αρχιερεύς. Το Ζήτημα της Εκκλησίας της Σερβίας απασχολούσε κυρίως τη Μεγάλη Εκκλησία.

       Επίσης ιδρύθηκε ο περίφημος Ιερατικός Σύνδεσμος εν τη Πόλει, ο οποίος συνέβαλε στη βελτίωση της θέσεως των Ιερέων της Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως, συνεχίσθηκε η έκδοση της Εκκλησιαστικής Αλήθειας (επισήμου περιοδικού του Πατριαρχείου) και ετέρων εκκλησιαστικών εκδόσεων.

Του αοιδίμου Μητροπολίτου 

Νικοπόλεως και Πρεβέζης 

Δωροθέου, 

η μνήμη είη αιωνία.

"Λόγος εις την Κυριακήν της Σταυροπροσκυνήσεως"

Του εν αγίοις πατρός ημων Λουκά 

Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως της Κριμαίας.

      «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. Άρατε τον ζυγόν Μου εφ' υμάς και μάθετε απ' Εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν» (Ματθ. ΙΑ.28 – 30).

        Μεγάλη είναι η αγκαλιά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τόσο μεγάλη που δεν μπορούμε να φανταστούμε. Ο Κύριος έχει στην αγκαλιά του όλους όσους υποφέρουν στη ζωή τους από τις θλίψεις και τις στενοχώριες. Τί βάθος έχει η καρδιά Του και πόσο δυνατή είναι η αγάπη Του, αφού μπορεί όλους αυτούς που κοπιάζουν και είναι φορτωμένοι να τους αναπαύσει, να τους παρηγορήσει και να τους δώσει δύναμη να υπομένουν τις θλίψεις και να μην απελπίζονται όταν αδικούνται στη ζωή τους!

         Είναι όμως παράξενος ο τρόπος με τον οποίο επιχειρεί να το κάνει! Μας προτείνει να αφήσουμε τον ανυπόφορο για πολλούς ζυγό της ζωής και να σηκώσουμε επάνω μας έναν άλλο ζυγό: άγνωστο στον κόσμο, απαλό, αγαθό και ελαφρό, δικό του ζυγό. Όταν λέμε ζυγό, εννοούμε κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένας δούλος. Την κατάσταση βέβαια αυτή δεν την θεωρούμε καθόλου ευχάριστη. Τον δικό του όμως ζυγό ο Κύριος τον ονομάζει απαλό και ελαφρό.

      Πώς να το καταλάβουμε; Γιατί είναι απαλός και ελαφρός ο ζυγός του Χριστού; Μήπως επειδή ζυγό ονομάζει τον θείο νόμο της αγάπης του τον οποίο δίνει στον κόσμο, στον κόσμο ο οποίος σχεδόν καθόλου δεν σκέφτεται την αγάπη; Ή επειδή ο δικός του λόγος της αγάπης άνοιξε για την ανθρωπότητα, που ζούσε χωρίς αγάπη, έναν καινούριο κόσμο, έναν κόσμο στον οποίο λάμπει το θείο φως της αγάπης, που διαλύει το οποιοδήποτε σκοτάδι; Δεν είναι μεγάλη χαρά να βγούμε από το σκοτάδι στο φως; Δεν θα σκιρτήσει η καρδιά του ανθρώπου όταν θα βγει από το σκοτάδι και θα καταλάβει ότι ο ίδιος ο Κύριος τον κρατά στην αγκαλιά Του;

       Αλλά τί επιτέλους σημαίνει ζυγός του Χριστού; Σημαίνει να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του. Να είμαστε ταπεινοί και πράοι, να διψάμε και να πεινάμε την υψίστη αλήθεια. Να είμαστε ελεήμονες και καθαροί τη καρδία. Να μας κακολογούν και να μας διώκουν για την πίστη στον Υιό του Θεού και για την αγάπη του. Ναι, αυτό και μόνο αυτό σημαίνει ο απαλός ζυγός του Χριστού και το ελαφρό φορτίο του. Τη δύναμη για να τα σηκώσουμε μας τη δίνει ο Σταυρός του Χριστού, που υψώνεται πάνω από τον κόσμο και τον φωτίζει, ο Σταυρός πάνω στον οποίο ο Υιός του Θεού υπέφερε τα πάθη και έδωσε την ζωή Του για να ζει ο άνθρωπος.

      Ας προσκυνήσουμε το υποπόδιο του Σταυρού του Χριστού με όλη την ψυχή μας. Αυτός είναι ο απαλός ζυγός του Χριστού, να ακολουθήσουμε τον δρόμο του μαρτυρίου και των διωγμών ο οποίος οδηγεί εκεί όπου αιώνια λάμπει ο Σταυρός του Χριστού μας. Ας ακολουθήσουμε τον Σωτήρα μας και ας θυμόμαστε πάντοτε ότι Αυτός που είναι αληθινός Θεός λέει για τον εαυτό Του ότι είναι πράος και ταπεινός τη καρδία. Να είμαστε και εμείς πράοι και ταπεινοί για να τον ακολουθήσουμε στον δρόμο προς την Βασιλεία της αιώνιας Δικαιοσύνης και του ανεσπέρου Φωτός. Αμήν.

ΠΗΓΗ:http://agiameteora.net/index.php/megalis-tessarakostis/4549-logos-agiou-louka-symferoupoleos-stin-kyriaki-tis-stavroproskyniseos.html

    "Δύναμις. Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν Δέσποτα"

Από τον Άρχοντα Μουσικοδιδάσκαλο 

της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας

 Δημήτριο Σουρλατζή 

"Διαβάς εις ...Μακεδονίαν βοήθησον ημίν"

       Ιδιαιτέρως ωφελημένη υπήρξε η ενορία μας την Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014, καθώς είχε την τιμή να φιλοξενήσει έναν εξαιρετικά ταλαντούχο ιεροψάλτη στην ακολουθία της Β΄ Στάσης των Χαιρετισμών. Ο λόγος για τον εξ Αιγίου ορμώμενο, απόφοιτο της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Βελλάς Ιωαννίνων και πρωτοψάλτη του Ιερού Ναού Αγίου Βασιλείου Ελαιώνα Αιγιαλείας κ. Αλέξιο Καλαπόδη, ο οποίος μεταβαίνοντας στην Μακεδονία προτίμησε να διανυκτερεύσει στην ενορία μας και να ψάλλει στην Ακολουθία των Χαιρετισμών. Η παρουσία του κ. Καλαπόδη έδωσε ιδιαίτερη χαρά σε όλους, αφού για άλλη μια φορά οι ενορίτες μας είχαν την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε μια ακολουθία όπου έψαλλε ένας άριστα καταρτισμένος στην βυζαντινή μουσική ψάλτης. Ευχόμαστε σε πιθανή μελλοντική του επίσκεψη πολύ σύντομα...

"Φως Χριστού φαίνει πάσι"

Γράφει ο Δημήτριος Β. Χήτος

      Το κορυφαίο γεγονός στη ζωή ενός χριστιανού είναι η  συμμετοχή του στο Μυστήριο των μυστηρίων, δηλαδή η μετοχή, η κοινωνία του με το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του αναστάντος Χριστού. Δε νοείται Χριστιανός αποκομμένος οικειοθελώς από την Αναίμακτη Θυσία! Η μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων κρίνεται  α π α ρ α ί τ η τ η για την πνευματική επιβίωση όπως και ο Ίδιος ο Κύριος και Σωτήρ ημών Ιησούς Χριστός ομολογεί ρητά: "Αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα τού υιού τού ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τή εσχάτη ημέρα. Η γάρ σάρξ μου αληθώς εστι βρώσις, και το αίμά μου αληθώς εστι πόσις. ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ" (Ιωάν. κεφ. στ΄).

        Υπό αυτό το πνεύμα εμφορούμενη η Εκκλησία, το Σώμα του ζώντος Χριστού, και μη θέλοντας να στερήσει τον Πολύτιμο Μαργαρίτη από τα μέλη της κατά την κατανυκτική περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής (κατά την οποία δεν επιτρέπεται η τέλεση της Θείας Λειτουργίας, εκτός Σαββάτου, Κυριακής, της εορτής του Ευαγγελισμού  της Θεοτόκου και Μεγάλης Πέμπτης), "εφηύρε" έναν ιδιόρρυθμο τρόπο παράθεσης του Κυριακού Δείπνου κατά τις καθημερινές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που ονομάστηκε "Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία".

       Η ακολουθία αυτή τιτλοφορείται ως "Θεία Λειτουργία" κατ΄ οικονομίαν ή καλύτερα κατά χάριν. Κατά χάριν, διότι αποτελεί την ακολουθία του Εσπερινού κατά τον οποίο όμως προσφέρονται στους πιστούς προηγιασμένα Τίμια Δώρα, δηλαδή Σώμα και Αίμα Χριστού που έχουν προ αγιασθεί, έχουν καθαγιασθεί σε προηγούμενη τέλεια Θεία Λειτουργία που τελέσθηκε το παρελθόν Σάββατο ή την παρελθούσα Κυριακή.   

           Έχοντας απόλυτη ανάγκη την ενίσχυσή του ο κάθε χριστιανός κατ΄ αυτή την κατανυκτική και πολύ αυστηρή και ασκητική περίοδο μετέχει των Αχράντων Μυστηρίων εντός κάθε εβδομάδος (Τετάρτη, Παρασκευή) μετά την ενάτη ώρα, κατόπιν απολύτου νηστείας σε βρώση και πόση. Έτσι, διατηρώντας τον κατανυκτικό χαρακτήρα των ακολουθιών των ημερών, της κοινής και της κατ΄ ιδίαν προσευχής ο πιστός ενισχύεται στον πνευματικό του αγώνα προκειμένου να συνεχίσει ως το τέλος, και να φθάσει να προσκυνήσει την Αγία Ανάσταση!    

Κήρυγμα Κυριακής Α' των Νηστειών.

Του Ευαγγέλου Κίτσιου

Αποφοίτου 

Α.Ε.Α. Βελλάς Ιωαννίνων

(Από άμβωνος ομιλία, εκφωνηθείσα την 9/3/2014
 στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου
 Αρχιμανδρείου πόλεως Ιωαννίνων) 

«Όν έγραψε  Μωυσής εν τω Νόμω και οι Προφήται, ευρήκαμεν, Ιησούν τον υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ».

Αιδεσιμολογιώτατε Πάτερ, αγαπητοί μου αδελφοί!

     Η σημερινή ημέρα, Α΄ Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένη από την Αγία μας Εκκλησία στην τιμή της Εικόνος. Είναι δοσμένη στην Ορθοδοξία. Είναι  ορισμένη από τους Αγίους Πατέρες στην αναστήλωση των ι. εικόνων και στο Θρίαμβο της Αδιαιρέτου Εκκλησίας. Είναι γεμάτη από το Μυστήριο της Ι. Εικόνος Του Κυρίου.

     Στην ευαγγελική περικοπή που προ ολίγου ακούσαμε έγινε λόγος περί της κλήσεως των Μαθητών από τον Κύριο.

      Ο Κύριος αναχωρεί από τη Ναζαρέτ και εξέρχεται στη Γαλιλλαία. Εκεί έρχεται σε επαφή με τους πρώτους Μαθητές και Αποστόλους Του. Συναντά το Φίλιππο από Βηθσαιδά. Η πόλη αυτή ήτο η πατρίδα Ανδρέου και Πέτρου.

Κι έτσι απλά τον καλεί να Τον ακολουθήσει….

Και ο Φίλιππος τον ακολουθεί…… Προσκαλεί όμως τον αγαπητό του φίλο , το Ναθαναήλ η αλλιώς Βαρθολομαίο και του λέγει χαρακτηριστικά. «Για Αυτόν τον Οποίο έγραψε ο Μωυσής στο Νόμο και οι Προφήτες , τον βρήκαμε , είναι ο Ιησούς ο γιός του Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ». Για να λάβει την απάντηση, μια απάντηση δυσπιστίας.-Μπορεί να βγεί κάτι αγαθό, κάτι καλό από τη Ναζαρέτ; Η Ναζαρέτ αγαπητοί αδελφοί ήταν εκείνη τη χρονική περίοδο ένα ασήμαντο χωριό.

    Λογική  θα έλεγε κανείς και η γεμάτη δυσπιστία και απορία η απόκριση του Ναθαναήλ. Ο Φίλιππος όμως ως αδελφικός φίλος του Ναθαναήλ του λέγει με παρρησία. «Έρχου και ίδε».

     Έλα λοιπόν να δεις , πλησίασε και θα πιστέψεις, δέξου αυτό που σου λέγω αδελφέ διότι Αυτός είναι ο Σωτήρας.

      Και ο φίλος του τον ακολουθεί. Για να λάβει την απάντηση Του Κυρίου.-Να ένας Ισραηλίτης που δεν υπάρχει δόλος στην καρδιά του. Kαι ο Ναθαναήλ μένει έκθαμβος μπροστά στα λόγια Του Σωτήρος μας. Το μόνο που τολμά να ρωτήσει είναι από πού τον γνωρίζει ο Κύριος. Και Ο Κύριος του απαντά ότι πριν ο Φίλιππος σε καλέσει ήσουν κάτω από μια συκιά και προσευχόσουν…. Ο Ναθαναήλ πείθεται και ομολογεί ευθαρσώς, ότι Διδάσκαλε εσύ είσαι ο Υιός Του Θεού, ο Βασιλέας Του Ισραήλ. Ο Υιός και Λόγος Του θεού όμως «ο μόνος γινώσκων τα εγκάρδια», δηλαδή Εκείνος ο Οποίος ξέρει πραγματικά τι έχει στην καρδιά του ο καθένας και η καθεμιά μας προχωρά ένα βήμα παρακάτω και λέγει στον υπό κλήση Μαθητή Του. –Επειδή σου ανέφερα ότι σε είδα κάτω από το δένδρο πιστεύεις σε Μένα; Να είσαι σίγουρος ότι θα δείς πιο μεγάλα και θαυμαστά από αυτά που είδες σήμερα. Θα δείτε εννοεί τους Φίλους και Μαθητές Του, που εκείνη τη στιγμή βρισκόταν δίπλα Του από δω  και στο εξής τον Ουρανό ανοικτό και τους Αγγέλους Του Θεού ν ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν σε μένα ,στον Υιό του Ανθρώπου εκτελώντας το θέλημά Μου και διακονώντας Με.

  Μεγάλη η σπουδαιότητα της Κλήσεως του Φιλίππου και του Ναθαναήλ. Σημαντική, διότι με παρόμοιο τρόπο ο Σωτήρας Χριστός μας καλεί καθημερινά να έρθουμε κοντά Του. Να πλησιάσουμε την Ιερή Του Εικόνα. Να προγευθούμε των μελλόντων αγαθών τα οποία προετοίμασε ο Κυριος για όλους εμάς. Σε κοινωνία με Τον Κύριο, σε συμπόρευση μαζί  Του, σε συσταύρωση καλούμαστε όλοι αγαπητοί αδελφοί.  

   Ήδη διανύσαμε την Πρώτη Εβδομάδα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Την λεγομένη Καθαρά Εβδομάδα. Την Εβδομάδα στην οποία νεκρώνουμε τον Παλαιό Άνθρωπο ο οποίος ναι μεν πλάστηκε «κατ΄ εικόναν και καθ΄ ομοίωσιν» Του Πλάστη Του,  αλλά  εξέπεσε  και υποτάχθηκε στην πλάνη. Η Εκκλησία μας καλεί σε μετάνοια και περισυλλογή. Πάλι ο Υψηλός Θεός που «επί γής εφάνη ταπεινός άνθρωπος», μας καλεί σε κοινωνία μαζί Του. Για μια ακόμη φορά συγκαταβαίνει να μας δώσει ευκαιρία συνάντησης μαζί Του.

   Λαμπρό παράδειγμα αφοσίωσης στον Κύριο και το θέλημά Του είναι οι Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες που εορτάζουμε σήμερα. Τον συνάντησαν Τον Ιησού! Πρωτίστως όμως νέκρωσαν τα πάθη τα της σαρκός και ήλθαν μέσω της ζωής και του μαρτυρίου τους, σε μία μυστική σχέση μαζί Του.

     Η απάντησή τους μπροστά στην παγωμένη λίμνη της Σεβαστείας ήταν η εξής, «δριμύς ο χειμών , αλλά γλυκύς ο παράδεισος». Παραβίασαν την εντολή του αυτοκράτορος Λικινίου διότι βλέπανε την Ιερά Εικόνα Του Κυρίου να τους καλεί σε μυστική κοινωνία με Αυτόν. Αρνήθηκαν  την πρόσκαιρη ζωή για την Αιώνιο. Συστρατεύθηκαν τω Μόνω Θεώ και απέρριψαν τα πρόσκαιρα για τα αιώνια. Με το μαρτύριό τους επισφράγισαν την υποταγή τους στο θέλημα Του Κυρίου και αναστήλωσαν την Εικόνα του αμαρτωλού Ανθρώπου που αγωνιά και μάχεται για να συμμετάσχει στην Επουράνιο Βασιλεία. Λαμπρό το παράδειγμά τους και αξιομίμητο και αξιοζήλευτο.

     Η Εκκλησία σήμερα μας καλεί ν αναστηλώσουμε τον εαυτό μας. Το προσκλητήριό Της είναι για όλους μας ουσιαστικό και καθοριστικό. Όπως κάλεσε ο Κύριος τους μαθητές Του, που προαναφέρθηκε στην Ευαγγελική περικοπή, τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες που εορτάζουμε σήμερα, όλους τους Μάρτυρες αδελφούς,  κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς που αγωνίσθηκαν για την Ορθή Πίστη και δώσανε και τη ζωή τους γι αυτήν.  Μας τείνει χείρα ελέους, χείρα βοηθείας, μας δίδει σανίδα και ελπίδα σωτηρίας.

   Πως θα γίνει όμως κάτι τέτοιο;

Δίνοντάς μας ευκαιρίες μέσα στη ζωή μας. Μία ευκαιρία συνυφασμένη με τη σωτηρία είναι η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Είναι η κατ΄ εξοχήν ομορφότερη και ασκητικότερη συνάμα περίοδος του εκκλησιαστικού έτους. Με μακροσκελείς Ακολουθίες και Αναγνώσματα, με δείκτες σωτηρίας, με στόχο την ελευθερία του Ανθρώπου από τα γήινα και πρόσκαιρα και την εναρμόνισή του στα επουράνια και αιώνια. Με πολλές αναφορές και ευκαιρίες για συνάντηση με τον Αναστάντα Κύριο τη φωτοφόρο Νύκτα της Αναστάσεως και με εκτενείς αναφορές στην αναστήλωση της ανθρώπινης φύσης και Εικόνας.

       Με τη σωτήριο Μετάνοια και εξομολόγηση, την αλλαγή ζωής και νοοτροπίας. Με την καταλλαγή, με τον εαυτό μας και  την κοινωνία με τον πλησίον μας. Με τη ελεημοσύνη, διότι όπως ο Χριστός μας αναφέρει στην επι του Όρους Ομιλία Του θα είναι «Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται». Με την τακτική προσέλευση στο Ποτήριον Της Ζωής, στη Θ. Κοινωνία. Με την ειρήνη, που καλόν είναι να έχουμε στην καρδιά μας αλλά και να τη μεταλαμπαδεύουμε στους εγγύς και τους μακράν αδελφούς. Με την ταπείνωση και τον αυτοέλεγχο, που θα μας καθηλώνουν τις σκέψεις και επιθυμίες. Με την εγκράτεια, η οποία είναι εν τέλει η σημαντικότερη αρετή, ο σκοπός της Νηστείας και ένα μεγάλο σκαλοπάτι για την πνευματική μας πρόοδο και τελείωση.

    Η σημερινή Κυριακή καλείται ως η Κυριακή της Ορθοδοξίας. Ένας σύγχρονος Ρουμάνος ασκητής, ο μακαριστός π. Κλεόπας έλεγε στα πνευματικά του παιδιά το εξής «Να τιμάτε την Κυριακή της Ορθοδοξίας όπως και την Κυριακή Του Πάσχα». Για ποιό λόγο; Για τον λόγο που μας αναφέρει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο μεγάλος μαχητής της Ορθοδοξίας, που θα εορτάσουμε την επομένη Κυριακή. «Το Ορθοδοξείν, αεί σχοινοβατείν». Δηλαδή το να είσαι Ορθόδοξος σημαίνει διαρκής αγώνας, διαρκής πάλη με τα πάθη, συνεχής επαγρύπνηση για κοινωνία με την Εκκλησία την Τοπική αλλά και την Οικουμενική , δηλαδή την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία η Οποία σήμερα στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και σε όλη την Οικουμένη εορτάζει την τιμή της Εικόνος και διαδηλώνει περίτρανα, ότι η τιμή της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει, δηλαδή προσκυνώντας την Ι. Εικόνα του Κυρίου, Της Θεοτόκου, Των Αγίων τιμούμε εκείνη τη στιγμή και προσκυνούμε τα Ίδια Αυτά Πρόσωπα.

         Το να είσαι Ορθόδοξος, είναι στόχος σου και σκοπός σου να ζεις ένα διαρκές Πάσχα. Το να είσαι Ορθόδοξος, σημαίνει ότι μιμείσαι Τον Κύριό Σου και χαίρεσαι να Τον ακολουθείς και ταυτόχρονα να εκτελείς τις Θείες Του εντολές όσο δύσκολες κι αν είναι για σένα και τον κοινωνικό σου περίγυρο. Το να λες ότι είσαι Ορθόδοξος και να μην έχεις αποβάλλει τον Παλαιό Άνθρωπο με στόχο να ενδυθείς τον Καινούργιο, που έχει πλασθεί κατ` εικόνα και καθ` ομοίωση του Πλάστη Του είναι ατόπημα δυστυχώς ολισθηρό και πολύ οδυνηρό.

Αγαπητοί μου αδελφοί!

      Ο Λυτρωτής μας και πάλι σήμερα μας καλεί σε κοινωνία μαζί Του! Τολμώντας ν αναθεωρήσουμε τυχόν προκαταλήψεις και προλήψεις, καλό και ωφέλιμο θα είναι για την ψυχή μας να Τον δούμε δίπλα μας, όπου κι αν βρίσκεται. Βρίσκεται στην εικόνα του συνανθρώπου μας που πάσχει. Μόνο μ αυτόν τον τρόπο θα τιμήσουμε την Ιερή Του Εικόνα και θ αναστήσουμε την δική μας Εικόνα . ΑΜΗΝ!

Η βρύση του Μπορδοβαρίου ή η βρύση της Ιτιάς.

Γράφει ο Δημήτριος Β. Χήτος.

       Ποιος δε γνωρίζει το χάνι του Κούτλα ή κι αν δεν το γνωρίζει, ποιος δεν έχει περάσει από 'κει; Κάθε διαβάτης διερχόμενος μέσω της Δραγασιάς από το Χαροκόπι προς τον Πλάτανο αντικρίζει το οικοδόμημα που φαίνεται στην ανωτέρω φωτογραφία, το χάνι δηλαδή του Κούτλα.

          Το εν λόγω πανδοχείο, το μόνο άρτια σωζόμενο από όλα τα πανδοχεία της ευρύτερης περιοχής των Ιωαννίνων, χτίστηκε το 1909 από τον αείμνηστο Αναστάσιο Κούτλα, παππού του 88χρονου συνταξιούχου δασκάλου Αναστασίου Γ. Κούτλα που διαμένει μέχρι σήμερα εκεί. Το χάνι αποτελείται από δύο δίπατα οικοδομήματα στα βορειοανατολικά και νοτιοδυτικά άκρα της μάνδρας. Το οικοδόμημα που βρίσκεται δίπλα στο δημόσιο δρόμο ήταν το πανδοχείο. Στο ισόγειο λειτουργούσε το καφενείο-εστιατόριο και το μαγειρειό, ενώ στον όροφο το πανδοχείο φιλοξενίας. Το έτερο οικοδόμημα χρησίμευε πάντοτε ως οικία τς οικογένειας Κούτλα. Στην έσω πλευρά της μάνδρας και κατά μήκος αυτής ήταν χτισμένο το χάνι, δηλαδή οι στάβλοι των ζώων, ενώ στο κέντρο διατηρείται μέχρι σήμερα ένας ευρύχωρος αυλόγυρος. 

   Κι όμως, στο όλο οικοδομικό συγκρότημα που μοιάζει ως ενιαίο σύνολο υπάρχει μια λεπτομέρεια που παραμένει, ευτυχώς, για να θυμίζει στον περαστικό την ιστορία της περιοχής πριν την ανέγερση του πανδοχείου. Παρατηρώντας κανείς προσεκτικά την επιμήκη τοιχοποιία της μάνδρας, πλησίον της εισόδου του πανδοχείου και από την αριστερή της πλευρά, διακρίνει μια ασυνήθιστη εξοχή με ογκώδεις λίθους, μήκους πέντε μέτρων με τρεις "παραθύρες" χωνευτές στον τοίχο, η μία εκ των οποίων φανερώνει βίαιη, μεταγενέστερη επέμβαση στην υπάρχουσα τοιχοποιία. Ενώ, η υπόλοιπη δομή του τοίχου ως την κορυφή του, γρηπίδα (σύμφωνα με τη μαστορική τέχνη) διαφέρει κατά πολύ με αυτή της βάσης. 

        Η κατασκευή αυτή ήταν μια βρύση, η οποία προϋπήρχε του πανδοχείου και κατά την ανέγερση αυτού ενσωματώθηκε στον μαντρότοιχο. Η βρύση λοιπόν αυτή ήταν η "βρύση του Μπορδοβαρίου" (παλαιά ονομασία του Χαροκοπίου) ή η "βρύση  της Ιτιάς", κατά τον Κώστα Κρυστάλλη: "Τὴν κοιλάδα διήλθομεν ἐντὸς δύο ὡρῶν περίπου. Ὁ ἥλιος ἔκαιεν ὑπερβολικά. Ἡ δὲ ὀσμὴ τῆς χλωρασιᾶς, ἥτις ἀπορροφωμένη ὑπὸ τῶν ἀκτίνων του ἐξητμίζετο εἰς τὸν αἰθέρα, ἐπλήρου ἀπλήστως τὰ ὀσφρητικὰ ὄργανα ἡμῶν. Κατὰ τὰ ἄκρα αὐτῆς διέβημεν λειμῶνας τινάς, ἀπὸ τὴν εὐωδίαν τῶν ἀνθέων τῶν ὁποίων ἠρχίσαμεν νὰ μεθύωμεν. Εἰς τὸ τέλος τῆς κοιλάδος καὶ εἰς τοὺς πρόποδας τοῦ ὑπερκειμένου βουνοῦ Δρύσκου ρέει ταπεινὴ βρύσις, καλουμένη βρύσι τοῦ Μπορδοβάρι ἤ βρύσι τῆς ἰτιᾶς διὰ τὸ παρακείμενον χωρίον Μπουρδοβάρι καὶ τὰς ἐκεῖ πλησίον θαλλούσας ἰτέας".  (Κώστα Κρυστάλλη, Άπαντα, Οι βλάχοι της Πίνδου, Μαλακάσι, Εκδόσεις Μαίναλον, Αθήναι 1967, σελ. 75).  Η τοποθεσία αυτή αποτελούσε την εποχή εκείνη μια μικρή όαση για τους διαβάτες που κατευθύνονταν από τα Γιάννενα και τον κάμπο προς τα χωριά του Συρράκου και των Τζουμέρκων ή αντίστροφα.

   Στη ροή της βρύσης ήταν εντοιχισμένο ένα μεγάλο πέτρινο σκαλιστό κανούλι, από το οποίο σήμερα σώζεται μόνο η βάση του με τη ροή, σε ύψος  δέκα εκατοστών από το έδαφος. Η ροή στις παλαιές βρύσες βρισκόταν πάντοτε χαμηλά, ώστε να μπορούν τα ζώα (άλογα, μουλάρια, πρόβατα κ.τ.λ) να πίνουν νερό από το κανούλι της. Ωστόσο, η ροή σήμερα βρίσκεται τόσο χαμηλά λόγω των προσχώσεων κατά τη διάνοιξη του δρόμου.  Η βρύση αυτή στέρεψε το 1963 όταν η οικογένεια Κούτλα κατασκεύασε τη σημερινή βρύση τη λεγόμενη "του Κούτλα" πανήντα μέτρα ανατολικά του πανδοχείου.  Αφού η παλαιά βρύση έπαψε να ρέει το πηγαίο της νερό, τότε επενέβησαν σ' αυτή επιδιορθώνοντάς την ώστε να μοιάζει με τμήμα της υπάρχουσας τοιχοποιίας. 

         Παρόλα αυτά, τα σημάδια της βρύσης της Ιτιάς είναι ακόμη εμφανή, κι αξίζει να σταθεί κανείς στο πέρασμά του, και να την παρατηρήσει αναλογιζόμενος την παλαιά της δόξα, καθώς και αυτή του συγκροτήματος του πανδοχείου.