Ιστολόγιο του Ιερού Ναού Εισοδίων της Θεοτόκου Χαροκοπίου Ιωαννίνων

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

"Χαροκόπιον", 2000 προβολές!




Προβολές σελίδων σήμερα
16
Προβολές σελίδων χτες
37
Προβολές σελίδων τον προηγούμενο μήνα
693
Πλήρες ιστορικό προβολών σελίδων
2.000



     2000 προβολές  συμπλήρωσε σήμερα το"Χαρόκόπιον",  στις 67 ημέρες παρουσίας του στο διαδίκτυο, από την 23η Δεκεμβρίου 2013 - 27η Φεβρουαρίου 2014. 
   Ευχαριστούμε πολύ τους αγαπητούς συντάκτες, αναγνώστες και φίλους του ιστολογίου του Ναού μας, που στηρίζουν την πρωτοβουλία αυτή με τα άρθρα, τις αναγνώσεις και την διάδοση-κοινοποίηση του ιστολογίου στην ευρύτερη "κοινωνία" του διαδικτύου!

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Άγιος Νικόλαος Πλανάς 1851 -1932.





       Ο Αγιος Νικόλαος γεννήθηκε στη Νάξο το 1851 μ.Χ., από τον Ιωάννη και την Αυγουστίνα, το γένος Μελισσουργού. Οι ευσεβείς γονείς του τον ανέθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου.
        Από την παιδική του ηλικία εξέφρασε την έφεση και την αγάπη του προς τα ιερά και τα όσια. Ήταν φιλακόλουθος και διακονούσε πάντοτε στο ιερό τον παππού του ιερέα Γεώργιο Μελισσουργό. Προορισμένος από τον Θεό να γίνει λειτουργός των Αγίων Μυστηρίων Αυτού μετείχε αδιάλειπτα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας με νηστεία, προσευχή και αγρυπνία.
       Μετά τον θάνατο του πατέρα του ήλθε με την μητέρα του και την αδελφή του στην Αθήνα, όπου έγινε προστάτης αυτών. Ενυμφεύθηκε, εχήρευσε όμως νωρίς. Η πρεσβυτέρα του απεβίωσε μόλις γεννήθηκε το παιδί τους, ο Γιαννάκης, που το μεγάλωσε μόνος.
       Ο Κύριος δεν εβράδυνε να τον αναδείξει λειτουργό της Εκκλησίας Του και τον κατέστησε εύθετο και εύχρηστο στο Ευαγγέλιο του Χριστού. Χειροτονείται διάκονος στις 28 Ιουλίου του 1879 μ.Χ., στο ναό Μεταμορφώσεως της Πλάκας, και μετά από πέντε χρόνια, στις 2 Μαρτίου 1884 μ.Χ., χειροτονείται Πρεσβύτερος στο ταπεινό εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου, στο Μοναστηράκι. Διακονεί στο ιερό θυσιαστήριο επί 50 χρόνια περίπου (1884 - 1932 μ.Χ.), στους ναούς και του Αγίου Παντελεήμονος, κοντά στον Ιλισσό ποταμό, και της ακόμη πτωχότερης και απόμερης τότε Εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου του λεγομένου «Κυνηγού», στη σημερινή οδό Βουλιαγμένης. Διακρίθηκε ως ο λειτουργικότερος ιερεύς, άνθρωπος προσευχής, του οποίου η ζωή υπήρξε και αναδείχθηκε συνεχής διακονία του Θυσιαστηρίου. Από «φυλακῆς πρωίας μέχρι νυκτός» παρέμενε στο ναό. Ήταν αφιλάργυρος κατά τον τρόπο και πλήρης έργων αγαθών και ελεημοσύνης. Του αρκούσε για τροφή λίγο ψωμί και λίγα χόρτα, τα οποία συνέλεγε ο ίδιος, και κάποιες φορές, λίγο γάλα που του πρόσφεραν βοσκοί στην ερημική τότε περιοχή της ενορίας
του. Αλησμόνητες παρέμειναν οι αγρυπνίες τις οποίες ετελούσε στο ναό του Αγίου Ελισσαίου Αθηνών. Αναφέρονται και μαρτυρίες παιδιών, ότι τον έβλεπαν κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας μεταρσιωμένο να στέκεται υπεράνω της γης. Μαρτυρίες δε περιφανών λογίων, όπως του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και Αλέξανδρου Μωραϊτίδου, που έψαλλαν στις αγρυπνίες τις οποίες ετελούσε, εξαίρουν τη σπάνια και αγία ιερατική αυτού προσωπικότητα.
        Ο παπα- Νικόλας, ο λεγόμενος «απλός», ζούσε μέσα στη χαρά της Θείας Ευχαριστίας, την οποία τελούσε ανελλιπώς κάθε ημέρα, όπως την όριζαν οι λειτουργικοί κανόνες, και την παρέτεινε επί πολλές ώρες, για να έχει την πνευματική της απόλαυση. Πάντα ανταποκρινόταν στο γνήσιο ορθόδοξο φρόνημα και ετελούσε πανηγυρικά το Μυστήριο της ελεύσεως και παρουσίας του Αναστημένου Κυρίου, που αποκαλύπτει τον εαυτό Του, όπως τότε στο Μυστικό Δείπνο. Η χαρά της Αναστάσεως, που βρίσκεται στην καρδιά της Ευχαριστίας, γινόταν οντολογική αναψυχή και αγαλλίαση στον φλεγόμενο από θεία Αγάπη Γέροντα. Η μέθεξή του στην πασχάλια χαρά τον συνέπαιρνε. Δεν ήταν γι αυτόν ένα απλό εφημερικό καθήκον. Πρόφαση ήταν το επί ώρες παρατεινόμενο μνημόσυνο των ζωντανών και των κοιμηθέντων, από τον όγκο των σημειωμάτων που κρατούσε πάντα σ' ένα δισάκι. Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να διακόψει ποτέ τη χαρά της Τράπεζας της Ευχαριστίας, τη θέα του Αναστημένου Σώματος και Αίματος του Χριστού.
       Ο αείμνηστος Γέροντας, αφού έφθασε στα 82 του χρόνια και έδωσε πρωτοφανή στον αιώνα μας μαρτυρία ουρανίων χαρισμάτων, οσιότητος, ταπεινώσεως, απλότητος, διακρίσεως, ελεημοσύνης, ασκήσεως και κατά Θεόν σοφίας, αφού εστάθηκε ο μοναδικός προστάτης χιλιάδων ορφανών και πτωχών και έφθασε στο ύψος θείας τελειότητος, εκοιμήθηκε οσίως εν ειρήνη το 1932 μ.Χ. και τον έθαψαν μπροστά στον Ναό του Αγίου Ιωάννη του Κυνηγού.
   Στις 29 Αυγούστου του 1992, τα ιερώτατα και θαυματουργά Λείψανα του Αγίου Νικολάου του Πλανά τοποθετήθηκαν σε ασημένια λάρνακα, που σήμερα βρίσκεται στο δεξιό κλίτος του Ιερού αυτού Ναού. Η Αγία μας Εκκλησία ανεκήρυξε και επισήμως ως άγιο τον Άγιο Νικόλαο τον Πλανά κατά την 135 η Συνοδική Περίοδο (1991 - 1992 μ.Χ.) του Πανσέπτου Οικουμενικού Πατριαρχείου.

ΠΗΓΗ: http://www.saint.gr/3878/saint.aspx




Ραδιοφωνική Εκπομπή - Αφιέρωμα στον Άγιο Νικόλαο τον Πλανά.






Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Χαροκόπι, Ιερό Ευχέλαιο εν όψει της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.




          Το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου τελέσθηκε σήμερα, Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014 στις 5:30 το απόγευμα,  στον Ιερό Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου Χαροκοπίου. Το Ευχέλαιο προ της Σαρακοστής αποτελεί μια πολύ καλή λειτουργική κίνηση για τη ζωή μιας ενορίας, που ωφελεί την πνευματική καλλιέργεια και πρόοδο, ενώ συμβάλει τα μέγιστα στη λειτουργική αναγέννηση των χριστιανών. Για το λόγο αυτό ακολουθείται η τακτική αυτή στην ενορία Χαροκοπίου πριν από κάθε μεγάλη Νηστεία - Σαρακοστή, κίνηση που έχει απήχηση στους ενορίτες, τόσο ώστε κάθε φορά ο αριθμός των συμμετασχόντων να αυξάνεται.
      Το σημερινό Ευχέλαιο τελέσθηκε υπό τεσσάρων ιερέων: τον εφημέριο του Ναού π. Παύλο Βασιλείου, τον εκ Χαροκοπίου συνταξιούχο ιερέα π. Χρήστο Γεωργούλα, τον εφημέριο Κορίτιανης π. Δημήτριο Μπλέτσο και τον εφημέριο Κρύας π. Τηλέμαχο.    









Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Ψυχοσάββατο, 22 Φεβρουαρίου 2014

     

   Γράφει ο Δημήτριος Β. Χήτος 



          Πάνδημη ήταν η συμμετοχή των χωριανών στο Ψυχοσάββατο των Απόκρεω του 2014 στο Χαροκόπι.  Όλοι εκπλήρωσαν το οφειλόμενο χρέος στους προσφιλείς κεκοιμημένους αδελφούς μας, τους οικείους τους, τους προγόνους τους και κάθε ψυχής της απ΄ αιώνος ευαρεστησσάσης τον Κύριον. 
              Τα έθιμα του χωριού μας εντυπωσίασαν, όπως μας αναφέρθηκε, κάποιον επισκέπτη που επέλεξε να λειτουργηθεί την ημέρα αυτή στο Χαροκόπι και να μνημονεύσει τους κεκοιμημένους της οικογένειάς του. Δικαιολογημένη η αντίδραση του φίλου μας, καθώς δεν τηρείτε παντού η συνήθεια της μνημόνευσης των κεκοιμημένων από το λεγόμενο "ψυχοχάρτι" του ναού, στο οποίο είναι καταγεγραμμένα  όλα τα ονόματα κατ΄οικογένεια με αλφαβητική σειρά. Βέβαια, μπορεί η όλη διαδικασία να διαρκεί πολλή ώρα, ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δύο φορές το χρόνο οι ψυχές αυτές μνημονεύονται συνολικά, και καλό θα είναι να εξακολουθήσουμε να τηρούμε τα ευλαβή έθιμα που παραλάβαμε.








Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΧΑΡΟΚΟΠΙΟΥ


Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η


Εν όψει της Μεγάλης Σαρακοστής, την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014 στις 5:30 το απόγευμα στον Ιερό Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου Χαροκοπίου, θα τελεσθεί το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου προς ενίσχυση των πιστών .


Εκ του Ιερού Ναού

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Η ανακαίνιση του Ιερού Ναού Εισοδίων της Θεοτόκου Χαροκοπίου την τελευταία τριετία.

     


       Μερικές από τις δραστηριότητες περιποίησης του Ναού μας κατά την τελευταία τριετία αποτυπώθηκαν από το φωτογραφικό φακό για το αρχείο του Ναού, ώστε να χρησιμοποιηθούν μελλοντικά  για τη σύγκριση του "πριν" και του "μετά". Σήμερα οι φωτογραφίες αυτές δημοσιεύονται στο ιστολόγιο του Ναού μας:   



α) Αντικατάσταση της στέγης το καλοκαίρι του 2011








β) Τοποθέτηση κουφωμάτων στο δυτικό χαγιάτι το χειμώνα 2011-2012

ΠΡΙΝ




ΜΕΤΑ






γ) Ελαιοχρωματισμός του γύψινου τέμπλου το Νοέμβριο του 2012, κατασκευή ξυλόγλυπτων βημοθύρων και υφασμάτινων (βελούδινων) καταπετασμάτων  για την αντικατάσταση τον συρόμενων θυρών του Ιερού Βήματος  την άνοιξη του 2013.


ΠΡΙΝ



ΜΕΤΑ




ΠΡΙΝ




ΜΕΤΑ



δ) Κατασκευή και τοποθέτηση μπρούτζινων πολυελαίων και αντικατάσταση των παλαιών υάλινων, 2 για το μεσαίο κλίτος και 2 για το βόρειο και νότιο κλίτος. 





ε) Ελαιοχρωματισμός εσωτερικού τοίχου και κιόνων την Άνοιξη του 2013 

ΠΡΙΝ


ΜΕΤΑ



στ) Απομάκρυνση της παλαιάς 15χρονης μοκέτας του Ναού, καθαρισμός δαπέδου και τοποθέτηση νέας μοκέτας, Καλοκαίρι και Φθινόπωρο 2013.


Παλαιά μοκέτα





Καθαρισμός δαπέδου 




Η νέα μοκέτα


ζ) Κατασκευή ξυλόγλυπτων προσκυνηταριών το Καλοκαίρι του 2013 





















Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

"Τρύγος παιδικών ματιών στου Χρήστου τς Σπύραινας τα φτελιάδια".








Γράφει ο αιδεσιμότατος Ιερεύς
π. Δημήτριος Κ. Μπλέτσος,
εφημέριος Κορίτιανης Ιωαννίνων.










   Τρύγος παιδικών ματιών στου Χρήστου τς Σπύραινας τα φτελιάδια. Ματιές καθημερινότητας μικρών, νηστικών παιδιών κάποτε... περίοδος Αυγούστου - Σεπτεμβρίου 1963 - 1964. 
      Κατεβαίνοντας και ανεβαίνοντας το σοκάκι τ' Αγίου Νικολάου Γορνίτσας (στο Λουζέτσι) αντίκριζες τις κληματσίδες των σταφυλιών στα φράξια και στα φτελιάδια του Χρήστου τς Σπύραινας ή Χρήστου Μαλάμου, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα.  Ο Χρήστος ήταν μακαρίτης, είχε πεθάνει το 1960 από το αγάνωτο σαγάνι από τα φασούλια γειτόνισσας - όνομα και μη χωριό... Το μόνο που έμεινε σε μας και του μεγαλύτερους, γονείς και γειτόνους, είναι το αλώνι του Χρήστου. Εκεί αλώνιζαν οι χωριανοί μας, φίλοι και γειτόνοι του Χρήστου, τα σιτάρια και τις βρίζες με τ' αλογομούλαρα τον καιρό εκείνο τον Θεριτή και τον Αύγουστο, όπως τα 'λεγαν τότε! Το κτήμα αυτό το αγόρασε τότε, μετά το θάνατο του Χρήστου, ο Κώστας Πατσιούρας (Μπέης). Ο Κώστας πήγαινε τότε εποχιακός λατζέρης στην Αθήνα. Κι εδώ έμενε η γυναίκα του Ρίνα με τις δύο κόρες του, Αθηνά η μεγάλη και η Φώτω η μικρή. 
      Όσο μεγάλωναν τα σταφύλια τόσο τα ζηλεύαμε εμείς οι φουκαράδες, αλλά που να τα φτάσεις! Τα φύλαγε η Ρίνα μέρα-νύχτα. Με το που κολάγαμε στον τοίχο ερχόταν τα στούμπια απ΄ τα χέρια της βροχή! Τη μέρα αδύνατον! Το μόνο που μας είχε μείνει ήταν η νύχτα. Μαζευτήκαμε 5-6 παιδάκια απόπερα στον Αη Νικόλα και λέμε μεταξύ μας πώς θα πάμε για να φάμε τα σταφύλια. Ο Γιάννης Διαμάντης (τ' Λάκη), ο Μήτσιος Πατσιούρας (τ' Γάκη), ο Στάθης Μπλέτσος (τ' Μπάκη), ο Δημήτριος Μπλέτσος (τς Βάιας), ο Σταύρος Μπλέτσος (τς Βάιας), ο Τάσιος Μπλέτσος (τς Σούλας). 

- Εσύ Γιάννη θα φυλάξεις μην και έρθει η Ρίνα. Μόλις καταλάβεις ή ακούσεις κάτι κάνε την χουχουβάια για να προλάβουμε να φύγουμε, μη και μα πιάσει και μας πάει στο δάσκαλος και εκείνα που θα χαρούμε... από το Μπούσια (Χαράλαμπος Γιαννίτσης).

     Ο Γιάννης που τον βάλαμε να φυλάει σιγοφώναζε: 

- Ρίξτε μ' και μένα ρε παιδιά κανά τσαμπρί.

    Άκσε η Ρίνα και ήρθε κρυφά όπως ήταν σκοτάδι, νύχτα, με μια ποδιά λιθάρια. Τον βάζει στο κυνηγητό τον φουκαρά τον Γιάννη, και τραβώντας τα λιθάρια μέσα στο σκοτάδι τον πέτυχε ένα... και πάρτον κάτω.

- Ώχ μανούλα μ΄, με σκότωσε!

    Αυτό ακούσαμε εμείς οι άλλοι. Μαζευτήκαμε επάνω στο δέντρο σαν οι γάτες οι βρεγμένες, και ανάσα δεν βγάζαμε. Έρχεται από κάτω από το φράξο και άρχισε να μονολογεί.

- Δεν θα σας πιάσω, που θα πάτε; από το αυτί και στο δάσκαλο!

    Έκατσε, έκατσε, απόστασε! Κόντεψε μεσάνυχτα άρχισαν να λαλάνε τα κοκόρια. Έφυγε η Ρίνα για ύπνο, και έτσι κατεβήκαμε και εμείς με τα κόρφια γεμάτα σταφύλια.. Ο Γιάννης καρτέραγε εμάς βογκώντας από το βάρεμα της Ρίνας. 
     Τότε αγαπητοί μου χωριανοί και φίλοι κυνηγούσαμε πότε κρυφά και πότε φανερά να φάμε κανά κεράσι και κανά σταφύλι τη εποχής! Τώρα κυνηγάνε τα φρούτα τα παιδιά για να τα φάνε... Διακρίσεις κοινωνικές δεν υπήρχαν, το 95% ήμασταν το ίδιο. Λαστιχένια παπούτσια εγώ, λαστιχένια και ο Γιάννης και τα περισσότερα παιδάκια. Γάστρα και κρεμαστάλα η μάνα μου, το ίδιο και οι μανάδες των άλλων παιδιών.
        Δυστυχώς, σήμερα μπορεί να αποκτήσαμε περισσότερα άψυχα αγαθά, αλλά χάσαμε τα κυριότερα. Τον αυτοσεβασμό μας, την αγάπη, την ειλικρίνεια, τον πόνο για τον πλησίον μας, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά μας... 
             Τα χρόνια περάσανε αγαπητοί μου. Εμείς μισογεράσαμε, άλλοι συνταξιούχοι, άλλοι στην αναμονή της ελπίδας και άλλοι στον κάτω κόσμο! Όσοι διαβάσουν αυτά τα λίγα, τα τότε του χωριού μας, ας κουβεντιάσουν με τον εαυτό τους, και ας απλώσουν το χέρι τους στους σήμερα νέους μας, που μας έχουν άμεση ανάγκη...

       Με σεβασμό και αγάπη, πρώτα σ' αυτούς που δεν με αγαπούν, και μετά στους άλλους. Εγώ ο Ιερέας Δημήτριος Μπλέτσος του Κωνσταντίνου και της Βαϊούλας.

                                                                         Σας ευχαριστώ!     


      Τα παραπάνω περιστατικά αποτελούν παιδικά βιώματα του πατρός Δημητρίου Μπλέτσου από το χωριό του Ελληνικό (Λουζέτσι). Το κείμενο συντάχθηκε με σκοπό να δημοσιευθεί σε εφημερίδα του Συλλόγου Ελληνικού.  Μετά από μια τυχαία συζήτηση μάθαμε για το άρθρο, το διαβάσαμε και πήραμε την άδεια του συντάκτη να το δημοσιεύσουμε στο "Χαροκόπιον" πριν ακόμη δημοσιευθεί στην εφημερίδα του χωριού.             
      Μπορεί το άρθρο να μην αναφέρεται στο Χαροκόπι ή στο χωριό με την ευρύτερη έννοια: Πετροβούνι, Ποτιστικά (Λούτζινο), Κέδρος, Χαροκόπι, Πλάτανος, αλλά με το χωριό συνδέεται ο συντάκτης πατήρ Δημήτριος, που έλκει την καταγωγή του από το Λούτζινο, καθώς η μητέρα προέρχεται από τους Γεωργουλαίους.

                                Πάτερ, το "Χαροκόπιον" σε ευχαριστεί πολύ!

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Αρχή του Τριωδίου, αρχή μετάνοιας.







    Η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στην διδακτική παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, την οποία ο Κύριος διηγήθηκε, προκειμένου να διδάξει την αρετή της ταπεινώσεως και να στηλιτεύσει την έπαρση.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς, με τρόπο λιτό, αλλά σαφέστατο, διέσωσε την παραβολή αυτή ως εξής:

«Εἶπε δὲ καὶ πρός τινας τοὺς πεποιθότας ἐφ᾿ ἑαυτοῖς ὅτι εἰσὶ δίκαιοι, καὶ ἐξουθενοῦντας τοὺς λοιπούς, τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. Καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. Λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται». (Λουκ.18,10-14).



Νεοελληνική απόδοση:
   
   “Δυο άνθρωποι ανέβησαν στο ιερόν να προσευχηθούν, ο ένας Φαρισαίος και ο άλλος τελώνης. Ο Φαρισαίος εστάθη επιδεικτικώς δια να προκαλή εντύπωσιν· και δια να δοξάση τον ευατόν του, αυτά προσηύχετο· Σε ευχαριστώ, Θεε μου, διότι δεν είμαι όπως οι άλλοι άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί η και ωσάν αυτός ο τελώνης. Εγώ νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα, Δευτέρα και Πεμπτην, δίδω το δέκατον από όλα γενικώς όσα αποκτώ. Εγώ είμαι ενάρετος. Και ο τελώνης, που εστέκετο κάπου μακρυά από το θυσιαστήριον, δεν ήθελε ούτε τα μάτια του να σηκώση στον ουρανόν, αλλ' εκτυπούσε το στήθος του λέγων· Θεε μου, σπλαγχνίσου με τον αμαρτωλόν και συγχώρησέ με. Σας διαβεβαιώνω, ότι αυτός ο περιφρονημένος από τον Φαρισαίον τελώνης κατέβηκε στο σπίτι του με συγχωρημένας τας αμαρτίας του, αθώος και δίκαιος ενώπιον του Θεού, παρά ο Φαρισαίος εκείνος. Διότι κάθε ένας που υψώνει τον ευατόν του, θα ταπεινωθή από τον Θεόν και θα καταδικασθή, ενώ εξ αντιθέτου εκείνος που ταπεινώνει τον ευατόν του θα υψωθή και θα δοξασθή από τον Θεόν”. 
(Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα).


      Η τάξη των Φαρισαίων εκπροσωπούσε την υποκρισία και την εγωιστική αυτάρκεια και έπαρση. Τα μέλη της απόλυτα αποκομμένα από την υπόλοιπη ιουδαϊκή κοινωνία, αποτελούσαν, λαθεμένα, το μέτρο σύγκρισης της ευσέβειας και της ηθικής για τους Ιουδαίους. Αντίθετα οι τελώνες ήταν η προσωποποίηση της αδικίας και της αμαρτωλότητας . Ως φοροεισπράκτορες των κατακτητών Ρωμαίων διέπρατταν αδικίες, κλοπές, εκβιασμούς, τοκογλυφίες και άλλες ειδεχθείς ανομίες και γι' αυτό τους μισούσε δικαιολογημένα ο λαός. Δύο αντίθετοι τύποι της κοινωνίας, οι οποίοι εκπροσωπούσαν τις δύο αυτές τάξεις, ανέβηκαν στο ναό να προσευχηθούν. Ο πρώτος ο νομιζόμενος ευσεβής, έχοντας την αυτάρκεια της δήθεν ευσέβειάς του ως δεδομένη, στάθηκε με έπαρση μπροστά στο Θεό και άρχισε να απαριθμεί τις αρετές του, οι οποίες ήταν πραγματικές. Τις εξέθετε προκλητικότατα εις τρόπον ώστε απαιτούσε από το Θεό να τον επιβραβεύσει γι' αυτές. Για να εξαναγκάσει το Θεό έκανε και αήθη σύγκρισή του με άλλους ανθρώπους και ιδιαίτερα με τον συμπροσευχόμενό του τελώνη.


       Αντίθετα ο όντως αμαρτωλός τελώνης συναισθάνεται τη δεινή του κατάσταση και με συντριβή και ταπείνωση ζητεί το έλεος του Θεού. Αυτή η μετάνοιά του τον δικαιώνει μπροστά στο Θεό. Γίνεται δεκτή η προσευχή του, σε αντίθεση με τον υποκριτή Φαρισαίο, ο οποίος όχι μόνο δεν έγινε δεκτή η προσευχή του, αλλά σώρευσε στον εαυτό του περισσότερο κρίμα, εξαιτίας της εγωπάθειάς του.
      Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας όρισαν να είναι αφιερωμένη η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου στη διδακτική αυτή παραβολή του Κυρίου για να συνειδητοποιήσουν οι πιστοί πως η υπερηφάνεια είναι η αγιάτρευτη ρίζα του κακού στον άνθρωπο, η οποία τον κρατά μακριά από την αγιαστική χάρη του Θεού και πως η ταπείνωση είναι το σωτήριο αντίδοτο της καταστροφικής πορείας, που οδηγεί τον άνθρωπο η εγωπάθεια.
ΠΗΓΗ:http://www.saint.gr/99/saint.aspx



Της μετανοίας ανοιξόν μοι...



Το παρεξηγημένο Τριώδιο.

Από το ομώνυμο ενημερωτικό φυλλάδιο 
του Γραφείου Νεότητος 
της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος
 & Φαναριοφερσάλων. 


       Συνεχώς ακούμε αυτές τις ημέρες ότι "άνοιξε" το Τριώδιο, και το μυαλό μας πάει κατευθείαν στο καρναβάλι. Ποιο είναι όμως το Τριώδιο; Και τί σχέση έχει με το καρναβάλι;
   Η έκφραση "ανοίγει το Τριώδιο προέρχεται από το "άνοιγμα" (από τη χρήση) ενός λειτουργικού βιβλίου της Εκκλησίας μας, του "Κατανυκτικού Τριωδίου", το οποίο περιλαμβάνει τις ακολουθίες μιας μεγάλης χρονικής-λειτουργικής περιόδου, από την Κυριακή του "Τελώνου και του Φαρισαίου" έως και το Μεγάλο Σάββατο (η περίοδος από την Κυριακή του Πάσχα έως την εβδομάδα της Πεντηκοστής αποτελεί το δεύτερο τμήμα του Τριωδίου. Λόγω της χαρμόσυνης  αναστάσιμης περιόδου καλείται "Τριώδιο Χαρμόσυνο" ή "Πεντηκοστάριο").

Το Τριώδιο (Κατανυκτικό) χωρίζεται σε τρεις περιόδους

Πρώτη περίοδος: από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου έως την Κυριακή της Τυρινής (δηλ. την Κυριακή πριν την Καθαρά Δευτέρα). 

Δεύτερη περίοδος: από την Καθαρά Δευτέρα έως το Σάββατο του Λαζάρου.

Τρίτη περίοδος: η μικρότερη, από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι το Πάσχα.

      Η ελληνική λέξη "Απόκρεω" σημαίνει απομακρύνομαι από το κρέας και αφορά την περίοδο πριν την έναρξη της νηστείας της Μεγάλης Σαρακοστής, της προετοιμασίας δηλαδή για το Πάσχα που είναι καθαρά χριστιανική παράδοση.
          Σ΄ αυτή λοιπόν την πνευματική περίοδο που καθορίστηκε από την Εκκλησία και που ονομάζεται "Τριώδιο" αναμίχθηκαν δυστυχώς εκδηλώσεις, έθιμα, θρησκευτικές ειδωλολατρικές τελετές και δημιούργησαν ένα ενιαίο σύνολο, γνωστό σήμερα σαν "καρναβάλι".
...
      Για μας τους Χριστιανούς οι καρναβαλιστικές εκδηλώσεις είναι έθιμο ξένο, ειδωλολατρικό. είναι συνέχεια των αρχαίων ειδωλολατρικών εκδηλώσεων. Είναι πομπές και έργα του σατανά. Ήδη με τη Βάπτισή μας ντυθήκαμε το Χριστό. Όπως ακούμε στο μυστήριο του Βαπτίσματος "Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε , Χριστόν ενεδύσασθε", δηλαδή, όσοι βαπτισθήκατε στο όνομα του Χριστού, ντυθήκατε το Χριστό...





Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Κηδεία στο Χαροκόπι πριν από 77 χρόνια, αποτυπωμένη στη μνήμη ενός μικρού παιδιού.



Γράφει ο Π.Π.Β.

     Το Μάρτιο, νομίζω αν θυμάμαι καλά, το έτος 1937 πέθανε ο αδελφός του παππού μου και θείος της μητέρας μου Βασίλειος Τσόδουλος. Τότε είχα κλείσει τα πέντε μου χρόνια και τα θυμάμαι όλα πολύ καλά. 
       Ο Βασίλειος Τσόδουλος,το πρόσωπο που αναφέρεται 
                            στη διήγηση, και η σύζυγός του. 
       Η μάνα μου πήγε στην κηδεία. Τότε τους νεκρούς τους έβγαζαν στο Πετροβούνι στα ξύλα (σε πρόχειρο αυτοσχέδιο φορείο) τέσσερις άνδρες. Δεν υπήρχε αυτοκινητόδρομος. Ήταν δρόμος βατός που περνούσαν τα μουλάρια. Ο Πατέρας μου πήγε να βοσκήσει τα γελάδια. Είχαμε 14 κεφάλια γελάδια. Τα άλλα δύο αδέλφια μου, τα μεγαλύτερα, η Λάμπρω με το Γιάννη, είχαν πάει στο σχολειό. Το μικρότερο αδελφό μου το Μήτσιο δεν θυμάμαι αν τον είχε πάρει η μάνα μαζί της, πάντως δεν ήταν στο σπίτι. Θυμάμαι, όμως ας ήμουν μικρός, το πένθος με είχε κυριεύσει σαν να ήμουν μεγάλος.
      Τον θυμάμαι το μπάρμπα της μάνας μου. Ερχόταν στο σπίτι καμιά φορά και μας πείραζε εμένα και τον αδελφό μου το Μήτσιο που ήμασταν μικρά, κι έλεγε της μάνας μας "γιατί Βασίλω χτυπάς τα παιδιά;". 

    

Το βαθύτερο νόημα των εορτών του Τριωδίου.


   Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Εδέσσης Πέλλης & Αλμωπίας κ. Ιωήλ ομιλεί για την μεγάλη κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου, στην εκπομπή "Προσεγγίσεις" του μακαριστού αρχιμανδρίτου π. Θεοφίλου Ζησοπούλου, στο σταθμό 4Ε. 





Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

"Η φυλακή του Κολοκοτρώνη" από τον Παύλο Βρέλλη.




 Έχοντας κατηγορηθεί για προδοσία εναντίον του (ανήλικου ακόμη) Όθωνα, ο Κολοκοτρώνης ρίχτηκε στις φυλακές του Ιτς Καλέ του Ναυπλίου, στις 7 Σεπτέμβρη του 1833. Η Ελλάδα έχει δώσει αρκετές πίκρες σε δικούς της ήρωες, ιδίως σε μεταβατικές περιόδους, όπου στην εξουσία δε βρίσκονται άξια παιδιά της, αλλά ξένοι. Ο ίδιος ο Γέρος του Μοριά (που είχε φτάσει τα 63 του χρόνια), έγραψε αργότερα στα απομνημονεύματά του (όπως τα υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη·):
"Μ' έβαλαν έξι μήνες μυστική φυλακή, χωρίς να δω άνθρωπο εκτός του δεσμοφύλακα. Δεν ήξερα τι γίνεται για έξι μήνες, ούτε ποιος ζει, ούτε ποιος πέθανε, ούτε ποιόν [άλλον] έχουν στη φυλακή. Για τρεις μέρες δεν ήξερα πως υπάρχω, μου φαινόταν σαν όνειρο. Ρωτούσα τον εαυτό μου αν ήμουν εγώ ο ίδιος ή άλλος κανένας. Δεν ήξερα γιατί μ' έχουν κλεισμένο. Με τον καιρό μου πέρασε απ' το νου, πως ίσως η Κυβέρνηση, βλέποντας την υπόληψη που 'χε ο λαός προς εμένα, με φυλάκισε για να μου κόψει την επιρροή. Ποτέ δεν πίστεψα πως θα φτάσουν σε τέτοιο σημείο να φτιάξουν ψευδομάρτυρες."
       Τον Απρίλη του 1834 έγινε η δίκη. Εισαγγελέα διόρισαν τον Σκοτσέζο Μάνσωνα, πρόεδρο τον Πολυζωΐδη, μέλος τον Τερτσέτη και άλλους. Δικηγόροι υπεράσπισης οι Βαλσαμάκης και Κλωνάρης. Στη δίκη "παρέλασαν" ψευδομάρτυρες, αλλά κατέθεσαν και άνθρωποι με ψυχή και ήθος. Πολυζωΐδης και Τερτσέτης αντιστέκονται. Όμως, κάτω από πίεση του τότε (προσωρινού) υπουργού Δικαιοσύνης Κωνσταντίνου Σχινά, Κολοκοτρώνης και Πλαπούτας καταδικάζονται σε θάνατο.
   
    Λίγο πριν την επιβολή της ποινής, πληροφορούνται ότι τους δόθηκε χάρη απ' τον βασιλιά. Όχι πως τέλειωσαν εκεί τα βάσανα και η αδικία. Τους μετέφεραν στο Παλαμήδι "σε σιγουρότερο μέρος" για άλλους έντεκα μήνες. Όταν επιτέλους ο Όθωνας ανέβηκε στο θρόνο, τους ελευθέρωσε. Όπως λέει ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης: "η υποδοχή που μου έκαμε ο λαός, με έκαμε να λησμονήσω όλες τις δυστυχίες που πέρασα". Μόνο άνθρωπος του δικού του μεγαλείου, θα μπορούσε να το πει αυτό, μετά απ' όλα τα δεινά που τον βρήκαν.
            Κατεβαίνουμε λίγα σκαλοπάτια, σ' ένα πλακόστρωτο χώρο. Το βλέμμα του επισκέπτη, είναι φυσικό να οδηγείται πρώτα στο θέμα του Παύλου Μελά. Τη σύνθεση αυτή την ανακαλύπτει στην πορεία και τότε είναι που καταλαβαίνει γιατί τοποθέτησα στον ίδιο άξονα δυο θέματα: επάνω τον Κολοκοτρώνη να θριαμβεύει και κάτω να βρίσκεται φυλακισμένος. Πάντα τέτοιες αντιφάσεις μας θλίβουν, για το πώς πληρώνονται οι πατριώτες, οι ήρωές μας.
            Αποτύπωσα, φωτογράφησα και σχεδίασα, τη φυλακή του Κολοκοτρώνη στο Ναύπλιο. Στη σύνθεση αυτή, χρησιμοποίησα τούβλα, τσιμέντο και χρώματα, για να αποδώσω σε κλίμακα 1:1 τον αυθεντικό χώρο των κάτεργων του Ιτς Καλέ. Στέρεοι τοίχοι, δημιουργούν, στην ουσία, μια τρύπα-άνοιγμα, ένα μικρό σκοτεινό και υγρό χώρο χωρίς παράθυρα. Σ' αυτόν ζούσε ο μελλοθάνατος Γέρος του Μοριά, ο Ήρωας, ο πατέρας της Νίκης.
            Κλείνοντας αυτή την ενότητα, αναφέρω ότι διάλεξα τις προσωπικότητες του Κολοκοτρώνη, του Νικηταρά και του Μακρυγιάννη, ξέροντας ότι έδωσαν ό,τι είχαν για τον Τόπο και τον Αγώνα και αντί για ουσιώδη αναγνώριση και δικαίωση, εισέπραξαν πίκρα. Και οι τρεις αυτοί επώνυμοι ήρωες και πολλοί άλλοι... επώνυμοι και ανώνυμοι.

ΠΗΓΗ: http://www.vrellis.gr/gp/exhibition0206.html

Η δίκη του Κολοκοτρώνη.


Ελληνική Ταινία "Η δίκη των δικαστών".

Η Ελληνική Ταινία "η δίκη των δικαστών" αποτελεί την μεταφορά όλων των γεγονότων της περίφημης δίκης των ηρώων Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και Δημητρίου Πλαπούτα, και της αναπάντεχης δίκης των δύο αμερόληπτων δικαστών τους Τερτσέτη και Πολυζωίδη.